Vakantie!

Goedemorgen,

Wat ben ik blij dat ik hier ben als ik al die temperaturen in NL (6 graden) hoor! Jeruzalem is nu vaak rond de 22 graden, maar ik ben nogal veel weggeweest waardoor ik in Eilat nog 27-30 graden had en in En Bokek zelfs 40 graden! 1 ochtend in Jeruzalem was het 13 graden toen ik naar buiten moest, werkelijk waar, ik had geen idee wat voor kleding ik aan moest gaan trekken als het ’s morgens 13 graden is en elk moment kan regenen, maar je naar de 30 graden toegaat waar het droog is.
Nou ja, deze blog is dus een hele vakantieblog en geen werkblog. Geen dienstje gewerkt, dat komt de volgende keer wel weer.

Zondag 21 oktober
Vanmorgen ben ik met Esther, Monique, Annet en haar vriendin naar de Redeemer church geweest. In de kapel hiervan was een Nederlandse dienst met wat groepen van Beter Uit (dacht ik). Heerlijk om naar de kerk te kunnen gaan en ook alles nog te verstaan. Uit de kerk kwamen Daniël en zijn moeder met ons mee om even een bakkie te doen bij Esther thuis. De rest van de dag heb ik weer heerlijk gerelaxt. Fijn een boek lezen, wat puzzelen en ook natuurlijk nog een preek luisteren.

Maandag 22 oktober
Vanmorgen heb ik al mijn spullen weer in mijn appartement gedumpt en ben ik alleen naar Yad Vashem gegaan. Het was eerst redelijk rustig, maar toen kwamen enorme groepen met jonge militairen binnen en ook een paar groepen van de politie. In groepen kregen deze een rondleiding, dus het lijkt erop dat het leger zeker in het begin ook geschiedenisles krijgt. Ze waren niet bewapend gelukkig, en ze werden door hun superieuren goed in de gaten gehouden. Verschillende liepen aantekeningen te maken in grote collegeblokken en als ze maar even een beetje naar voren gebogen stonden werd hun houding direct gecorrigeerd. Nadat ik uit het hoofdgebouw kwam liep ik het boekwinkeltje binnen, in de hoop een mooi boek in het Nederlands te vinden voor pa. Er waren heel veel talen, maar helaas geen Nederlands. Dan maar kijken voor Duits. Ik raakte met de verkoopster aan de praat en ze vroeg ook wat ik hier in Israël deed. Opeens kwam ze aan met een enorm groot boek in het Duits, precies iets wat pa erg mooi vindt. Het was licht beschadigd aan de voorkant, en ik kon het gratis meekrijgen omdat ik als vrijwilliger werk in Jeruzalem.
Daarna ben ik nog in de herdenkruimte voor kinderen geweest. Het is daarbinnen heel donker, met allemaal lampjes als sterren, en je loopt rond terwijl je je vasthoudt aan de leuning. Alle namen van de omgekomen Joodse kinderen worden hier een voor een opgelezen. Eerst de naam, dan de leeftijd en als laatste het land. En zo gaat het maar door. Er is geen begin en eind aan de namen. En het zijn er zoveel! Niet voor te stellen wat dat geweest moet zijn.

’s Avonds heb ik met Nicola nog gekletst en een slaapplaats geboekt in Neve Zohar, een dorpje net voorbij En Bokek. In het ziekenhuis nog even wat thee bij Gerrias geregeld en toen heerlijk gaan slapen.

Dinsdag 23 oktober
Aangezien Nicola nachtdienst had en nog een paar uur moest slapen kon ik op mijn gemak mijn spullen inpakken voor onze trip naar En Bokek. ’s Morgens belde Nadia, de eigenares al op om te vragen uit welk land ik kwam, want met de boeking was iets misgegaan. Er stond dat ik uit Israël kwam, en dat betekend dat je 17% VAT moet betalen bovenop de prijs. Na veel gebel, gemail en gerommel belde ze eindelijk met de mededeling dat het gewijzigd was en dat ik volgens de papieren weer Nederlandse ben. Gelukkig maar, want mijn paspoort is toch echt Nederlands! Om 3 uur ’s middags hadden we de bus en starten we aan onze 2 uur durende busreis. Erg mooie route, maar helaas ook erg bewolkt, dus Jordanië konden we nauwelijks zien. Rond 5 uur kwamen we bij Nadia aan en het was een alleraardigst vrouwtje. Ze sprak Engels al was het soms moeilijk te volgen met haar accent. In onze kamer lag een grote reep chocolade al op ons te wachten en de kamer was heerlijk koel want de airco stond al aan. Aangezien wij nog moesten eten vroegen wij of er in het dorpje een winkel was. Nou, die was er niet, maar zei moest nog met haar man naar En Bokek dus wij konden meerijden en hadden dan 30 tot 45 minuten om te winkelen. Voor de ochtend daarna had zij alle busnummer met hun bestemmingen en vertrektijden voor ons, dus dat scheelde weer zoeken op internet. Het was dus perfect geregeld allemaal.
’s Avonds hebben we grote lol gehad, we leken wel 2 pubers denk ik, maar ach, wat maakt het uit. Het was reuze gezellig en ons bed leek meer een grote voorraadkast dan een slaapplaats.

Woensdag 24 oktober
Na heerlijk te hebben geslapen wat het tijd om te vertrekken, want En Bokek was onze bestemming. We hadden nog genoeg eten om daarmee te ontbijten en te lunchen, dus dat was mooi. We hebben gezwommen in de dode zee en gekletst en in ons boek gelezen. We lagen in de schaduw en het is ons gelukt om niet te verbranden, en dat terwijl ik mijzelf niet eens had ingesmeerd!!! Viel mij echt heel erg mee. Voor vertrek nog even alle winkeltjes afgelopen in het plaatsje en toen weer met de bus terug naar Jeruzalem.
We waren met het avondeten weer terug en kwamen Adam tegen die terug was van zijn vakantie. Dat was dus weer helemaal bijpraten en foto’s kijken, al had hij wel wat foto’s naar mij gestuurd.

Donderdag 25 oktober
Vanmorgen om kwart over 5 ging de wekker want ik ging weer een dag met Gerrias naar Ramallah om mee te lopen in het ziekenhuis. Ik dacht dat het het Palestine Medical Centre is. Vandaag andere dokters dan vorige week en ja, het was een stuk minder chaotisch. De ene arts was vooral gespecialiseerd in knieproblemen en de andere arts in het Carpaal Tunnel Syndroom en andere handproblemen. Vooral deze laatste arts vond het erg leuk dat ik er was en gaf mij erg veel uitleg als er tijd voor was. Er werd vandaag weer gips verwijderd en geplaatst, hechtingen verwijderd en oefeningen voor gedaan. Op een bepaald moment was ik in de kamer met Gerrias en 2 dokters toen er 2 jongens binnenkwamen. Van die stoere jongens die praatjes voor 10 hebben. De ene was geopereerd aan 2 vingers en kwam om hechtingen te laten verwijderen en de andere was zijn vriend. Ze bleven kletsen, maar toen Gerrias startte met het verwijderen van de hechtingen begon hij de jammeren en trok hij steeds zijn hand weg. Bij de laatste hechting gebeurde het hoor, ze vielen allebei flauw. De ene op de onderzoeksbank, dus Gerrias gaf hem een zet zodat hij er niet af kon vallen en de andere had geluk dat er 2 dokters waren waar hij tegenaan viel. Nu konden we hem zachtjes op de vloer letten en kwam hij daar niet met een klap terecht. Werkelijk waar, we hebben met ons vieren gegierd van het lachen! Toen we zagen dat ze weer bijkwamen moesten we weer professioneel zijn, maar dat was vrij moeilijk. Ze deden alsof er niets gebeurd was, maar hadden geen verklaring voor het feit dat de ene op de vloer en de andere op de tafel lag. Ze wisten niet hoe snel ze moesten vertrekken. Er waren ook mensen met wat flinkere wonden en ja, dan gebeurde het wel eens dat een ongeduldig iemand de behandelkamer inkwam, de wonden van een andere patiënt zag en bijna wegviel. Ze wisten niet hoe snel ze zich uit de voeten moesten maken richting de wachtkamer.
Het was echt een hele leuke en interessante dag, voor mij interessanter dan afgelopen week.
Op de terugweg gingen we weer even bij zijn zus langs die aan het oppassen was op haar kleinzoon van ongeveer 1 jaar. Een lief schattig mannetje zeg! Ik had hem zo mee willen nemen!

Vrijdag 26 oktober
Vandaag ging de wekker al een uur later, namelijk kwart over 6. Ik moest namelijk om 8 uur uiterlijk bij Esther zijn, want we gingen met Monique naar Eilat in het uiterste zuiden van Israël. Het reed lekker tot En Gedi, maar daar bleek door de 1e regenbuien van gisteren de weg geblokkeerd en het zou zeker 6 uur duren voordat het schoon was. Dat betekende omrijden via Beer sheva, dus helemaal terug naar Jeruzalem!!! Heel erg balen natuurlijk, maar niets aan te doen. De rest van de reis ging zonder problemen en Esther en Monique hebben de auto veilig in Eilat weten te krijgen. ’s Avonds hebben we aan het strand gegeten met de zonsondergang. We hadden zicht op Jordanië, maar heel in de verte ook Egypte en waarschijnlijk Saoedi-Arabië.

Zaterdag 27 oktober
Vandaag een heerlijk stranddagje aan de golf van Akaba (uitloper van de Rode Zee) gehad in Eilat. Ik had een heel fijn zitbed achtig iets met schaduw ook, maar deze keer maar wel ingesmeerd. Heerlijk water hier, maar wel koud, zeker vergeleken met de Dode Zee. Na onze stranduurtjes hebben we nog wat rondgelopen waarna we richting de auto zijn gegaan. Deze keer mocht ik rijden. De eerste uren in de Negevwoestijn was het nog licht, maar bij het naderen van de Dode Zee werd het donker en was het grote licht soms echt wel fijn. De weg was weer open, maar overal kwamen we plaatsen tegen waar je kon zien dat de weg afgesloten was geweest door overstromingen. We hebben de terugweg zonder pauzes gereden in 3,5 tot 4 uur, heel wat sneller dus dan de 6 uur van gisteren.

Zondag 28 oktober
Vandaag een dagje dat ik niet wegga. Heerlijk bij Esther op de bank ontspannen en een paar preken luisteren. ’s Avonds nog zingen met de familie Grisnich en daarna weer naar bed.

Maandag 29 oktober
Vanmorgen weer op tijd terug naar het ziekenhuis, want ik heb met Nicola afgesproken om naar Old Yafo bij Tel Aviv te gaan. Zoals gewoonlijk weer erg gezellig en we hebben heerlijk rondgedwaald daar. Een prachtige zonsondergang bij de zee en daarna weer op zoek naar een bus. Na een tijdje zoeken hadden we een bus naar Tel Aviv gevonden en vanaf daar naar Jeruzalem. Natuurlijk waren we te laat om te kunnen eten in het ziekenhuis, dus dan maar even onderweg wat eten. Zonder eten naar bed is ons net een beetje te gortig.

Dinsdag 30 oktober
Vandaag had ik afgesproken om met Gry naar En Gedi te gaan, maar ik was zo beroerd dat ik dat maar heb afgezegd. Een paar uur langer in bed gelegen en verder rustig aan. Gelukkig begin ik al wat op te knappen, dus hopelijk kan ik morgen gewoon werken, er zijn namelijk al 4 vrijwilligers ziek en ik wil niet nummer 5 zijn eigenlijk. Ik heb een fantastische vakantie achter de rug en de volgende naar Nazareth en Tiberias met Esther staat alweer geboekt (je moet wat als je je vakantiedagen moet opmaken). Vanmiddag komt Monique nog even langs in het ziekenhuis en verder ga ik nog wat rommelen in mijn kamer en natuurlijk nog even bellen met mijn ouders.

Aangezien ik half augustus voor het laatst foto’s had toegevoegd heb ik maar weer van de afgelopen 2,5 maanden toegevoegd. Het kan zijn dat sommige foto’s nog dubbel zijn, ik had geen tijd om dat allemaal nu na te kijken. Hieronder weer de link: https://photos.app.goo.gl/YAe4gbbjDKW3idgQ2
Wel even naar beneden scrollen, want anders starten jullie met de foto’s in maart.

Fijne avond allemaal en tot de volgende keer!