Een cadeautje en een gillende patiënt

Goedemiddag allemaal,

Vandaag weer eens een nieuwe blog met wat ik allemaal beleefd heb, tenminste, allemaal is nooit mogelijk, dan komen jullie echt niet klaar met lezen. Ik probeer er maar weer wat van te maken zoals gewoonlijk.

Dinsdag 12 juni
Nadat ik in de vorige blog eindigde met de mededeling dat ik naar het ziekenhuis moest gaan om te werken heb ik dat uiteraard ook gedaan. Een gezellige dienst met Linus en Sybille. Het begon al lekker, ik begon samen met Linus de patiënten te verschonen en van positie te veranderen toen de grapjas besloot dat volle luiers best vergeleken konden worden met een bosje bloemen. Bij elke patiënt kreeg ik dus een ‘bosje bloemen’ overhandigd. Hij hield het de hele dienst vol! Toen iedereen uit bed was zijn Linus en ik met 2 patiënten de zusterstuin ingegaan aangezien deze ook bereikbaar is voor rolstoelen. We zaten onder de bomen met citroenen en Linus wilde zo graag citroenen hebben dat hij probeerde in de bomen te klimmen. Sister Mathilda kwam gelukkig net thuis en heeft Linus een stok gegeven zodat hij niet meer in de boom hoefde te klimmen. Ook kwam ze ons koekjes brengen die de patiënten erg graag naar binnen werkte. Na het avondeten werd ik geroepen door 1 van de patiënten die altijd schildert en vroeger echt artiest was. Ze had speciaal voor mij geschilderd. Sybille moest even als tolk optreden om van Frans naar Engels te vertalen. Het was een grote kom waar medicijnen in gemaakt/gekookt werden en de dampen kwamen er af. Een heel lief briefje had ze erbij geschreven, in haar beste Engels zodat ik het kon lezen. Ik vond het zo lief! Ik heb het ’s avonds meteen opgehangen aan de muur op mijn kamer. Tijdens het avondeten lag er weer post voor mij klaar. Een prachtige kaart van nicht Heleen! Ook deze kaart hangt nu aan de muur te pronken. Na het eten liep ik een rondje op de gang tot ik een kamer inkeek en wel iets heel opmerkelijks zag. 1 van onze patiënten kon blijkbaar niet slapen. Hij zat op zijn knieën en ellebogen in bed, met zijn luier omlaag en twee blote billen in de lucht. Ik wist werkelijk niet wat ik meemaakte. Ik heb alles maar weer op zijn plaats getrokken en weer neergelegd in bed. Zo zittend trof ik hem nog 2 keer aan, gelukkig wel met de luier op de plaats waar deze hoort.
Om 5 voor 11 ’s avonds kwam er nog 1 van onze patiënten terug uit het ziekenhuis. Wat een rare tijd zeg! Hij was ’s morgens met rolstoel en al achterovergevallen en zo hoorden we, vlak voordat hij weer naar ons gebracht werd was hij uit de rolstoel gevallen. Het was beslist niet zijn geluksdag. Hij had razende honger, maar gelukkig had hij wat meegekregen vanuit het ziekenhuis, dus daar zat hij heel gelukkig met alle belangstelling aan een broodje te knabbelen.
Eindelijk konden we dan naar huis. Voordat ik weg kon komen kwam ik Gerrias tegen die nachtdienst had. Hij had koekjes meegebracht en ik kon praten als Brugman, maar ik moest en zou direct gaan proeven. Daar ging ik dan om kwart over 11 ’s avonds nog koekjes proeven, vlak voor het slapen gaan.
Het was me een dagje wel, maar gelukkig wel een erg gezellig dagje.

Woensdag 13 juni
Een dagje vrij. Na wat uitgeslapen te hebben ben ik gaan winkelen in de Jaffastraat, gezellig in m’n uppie. Sommige winkeltjes begin ik al aardig te herkennen, bij andere kijk ik nog steeds verwonderd of die er echt al eerder zaten. Eind van de middag belde Esther en hebben we in de Jaffastraat heerlijk Frozen Yoghurt gegeten voordat we naar haar huis gingen. ’s Avonds hebben we nog heel hard gewerkt samen terwijl we ook de kerkdienst in Lisse aan hadden gezet.

Donderdag 14 juni
Aangezien het laat was gisteravond was ik er niet reuzevroeg uit. Esther was al weg voor een afspraak. Rond de middag was Esther terug en hebben we samen op de compound nog geluncht. ’s Avonds heb ik gewerkt met Sybille en Pierrick. We hadden een storing in de televisies, en 1 van onze patiënten was daar niet over te spreken. Ze heeft gegild zoals ik nog nooit gehoord heb. Alsof we haar aan het martelen waren. Uiteindelijk kreeg iemand de tv aan de praat en daarna was ze weer heel erg aardig, alsof er niets was gebeurd.

Vrijdag 15 juni
Deze avond begon de dienst met Florian en Hana (een invaller die ons komt helpen met personeelstekort). We hebben op dit moment veel vrijwilligers die vertrekken en de nieuwe moeten nog aankomen, dus tot 19 uur werken we met normale bezetting van 3, daarna vertrekt Hana en moeten we met 2 verder. Aan het begin waren we Hana kwijt en begonnen we maar samen. Hana had de ochtenddienst ook al gewerkt en had dus bedacht dat hij best even op het drukste moment een half uur pauze kon nemen. Lekker begin dus. Toen we de 1e ronde gedaan hadden had ik het erg druk. Ik was Hana en Florian kwijt wat betekende dat ik in m’n uppie zo’n 24 mensen in de gaten moest houden. Ik moest in de huiskamer zijn om iedereen van drinken te voorzien en kijken of alles goed ging. Probleem is dat ik ook in de zusterspost moest zijn om de bellen te kunnen horen, maar ook op het balkon had ik mensen zitten. Ik holde dus maar continue heen en weer om alles in de gaten te houden. Gelukkig had Fabiënne (de verpleegkundige) dat door. Ze heeft mij naar de huiskamer gedirigeerd, de jongens opgezocht en ze een flinke preek gegeven. De 2e ronde met verschonen hebben ze helemaal alleen gedaan. Ik mocht rustig van ze blijven zitten in de huiskamer. Ach ja, had ik ook even tijd om bij te komen, zij hadden al anderhalf uur gezeten. Na 7 uur was ik alleen met Florian. Hij had gelukkig wel door dat goed overleg erg noodzakelijk is als je onderbezet bent, en de rest van de avond verliep vlekkeloos. We waren zelfs nog eerder klaar met ons werk dan normaal.

Zaterdag 16 juni
In de ochtend werkte ik met Issa en Charles. Ik had wel 2 uur geslapen vannacht en was echt zo verschrikkelijk moe! Na 3 patiënten te hebben gewassen moest zeiden ze dat ik naar de huiskamer moest gaan om eten te geven. Er is altijd 1 iemand die dat moet doen, en zij hadden er geen zin in en ik vind het juist leuk om te doen. Tot mijn verbazing stonden ze om 9 uur naast mij met de mededeling dat ze klaar waren! 1 vrouw moest nog gedaan worden, maar die accepteert geen mannen. Ik wist werkelijk niet wat ik hoorde, ze hebben echt enorm hard gewerkt! Omdat de vrouw moest douchen kon ik dat niet alleen vanwege de lifter en het bed verschonen en kwam Sybille mij helpen. Het begon aardig goed, maar de lifter haperde wat. Gelukkig kwam ze veilig aan in de douchestoel en kon ik haar gaan douchen en Sybille snel het bed verschonen. Ze begon wat te mopperen, want ze zat niet lekker en het deed zeer. Haar verplaatsen in de stoel was te risicovol omdat alles nat was, dus gas erop en zo snel mogelijk alles doen. Toen we haar wilden terugzetten gingen we de lifter ruilen, want we waren veel te bang dat dat ding zou stoppen als zij in de lucht hing te bungelen. Andere lifter natuurlijk eerst niet te vinden, dus het duurde iets langer. Mevrouw werd het zat na 20 seconden en zette een keel op: “HELP, HELP!!!” Issa was zich juist aan het scheren maar dacht dat ze op de grond viel en kwam met een half geschoren gezicht de badkamer uitrennen, Charles stoof over de afdeling naar de kamer toe, wij sjeesden met de andere lifter over de gang naar haar kamer om erachter te komen dat er niks aan de hand was. Ze was alleen ongeduldig en zat niet lekker. Tijdens het in bed takelen bleef ze brommen en schelden dat ze pijn had en dat we haar bewust aan het martelen waren. Uiteindelijk lag ze in bed in de goede positie. Ik ging weg om haar eten klaar te maken toen ze me terugriep. Ze vertelde dat Sybille en ik haar heel goed hadden geholpen, dat we goede zusters waren en bedankte me hartelijk. Ik snapte er totaal niks meer van op dat moment, maar ach, ze is altijd zo, als ze pijn heeft altijd brullen en gillen, maar waarschijnlijk is dat gewoon haar manier van uiten. Ik kwam terug met haar eten en ging de bedden van haar 2 kamergenoten verschonen. Ze kletste honderduit, maakte grapjes en was zo spraakzaam als ik haar nog nooit heb gehoord. Eigenlijk is ze heel erg lief, ze kan slecht met tegenslag omgaan en is dat heel erg aan het schelden, maar zodra er iets goed gaat draait ze om als een blad aan de boom. We moeten het er maar mee doen zal ik maar denken.
Om half 3 appte Esther dat ze later gingen picknicken met Albert, Martha en de kids en de beide moeders die over waren uit Nederland. Als ik vrij was kon ik mee. Natuurlijk wilde ik mee, kheb tante Carla tenslotte al een tijd niet gezien, en met een grote Nederlandse groep is het zeker erg gezellig. Het was een heel gezellig eind van de middag zo.
Rond 7 uur zette Esther me weer af bij het ziekenhuis. Ik had nog een afscheidsfeestje van Cecile, Anne-Lyss en Helene. Gezellig met een stapel personeel in de tuin met wat hapjes en drankjes. Ik ben maar wel op tijd naar bed gegaan, want ik merkte wel dat ik nog wat slaap had in te halen.

Zondag 17 juni
Vanmorgen ben ik met Esther en tante Carla naar de Redeemer Church geweest. Na de dienst hebben we een bakkie gedaan bij George en familie. Erg gezellig weer. Ik wilde nog wel mee naar Esthers huis, maar de tijd liet dat echt niet toe, ik moest om 3 uur werken. Het was weer een onderbezette dienst die met 3 begon zoals normaal, maar eindigde met 2. Ik was met Gerrias en Issa en bleef na 7 uur achter met Issa. Eigenlijk verliep deze dienst heel soepel. Issa draait zelden avonddiensten, maar we waren heel goed in overleggen en coördineren, want weer waren we sneller klaar dan normaal met volle bezetting. Misschien moet ik voortaan alleen nog maar avonddiensten met onderbezetting draaien.

Maandag 18 juni
Vandaag een vrije dag. Vanmorgen een beetje in mijn kamertje gerommeld, een tijdje gekletst met de vriendin van Carina die hier 4 dagen is en vertrekt op de dag dat Carina ook vertrekt. Ons appartement gaat 2 mensen missen deze week. Ik ben erg benieuwd wie onze nieuwe bewoners worden en wanneer ze komen. Ik heb nog niet heel specifieke plannen voor de rest van de dag. Als het goed is ga ik er nog op uit met Esther en tante Carla, maar dan geven ze een belletje. Het is tenslotte ook fijn om als moeder/dochter er op uit te gaan.

Nou mensen, ik heb het deze week zelfs koud gehad. Het was 1 à 2 dagen zo’n 24 graden. Probleem was alleen dat het de dagen ervoor zo’n 10 graden warmer was, en dan is 24 graden echt even koud hoor. Zodra je gaat wandelen valt dat dan wel weer mee. Mijn lichaam is echt aan de warmte aan het wennen. Het enige waar ik nu nog flink aan moet wennen is de muggen, het zou fijn zijn als ik daar gewoon tegen zou kunnen. Ik voel me nu soms gewoon een wandelende muggenbult met al die grote, rode hobbels overal.
Ons douchelicht is al een halve week kapot. Eerst werkte het als een disco, daarna deed het niets meer. We douchen met de zaklamp van onze telefoon als licht zodat we nog iets licht hebben. Hopelijk wordt het vandaag gemaakt door Ali, dat zou enorm fijn zijn. Er zit namelijk geen raam in de douche waardoor nog iets van licht naar binnenkomt, dus als je je telefoon vergeet is het echt compleet donker.

Iedereen weer de hartelijke groeten en tot de volgende keer.