Een prachtig aanbod

Shalom!

We zijn alweer een paar dagen verder en ik blijf maar dingen beleven. Als dat zo doorgaat heb ik een druk half jaar, maar ook een prachtig en schitterend half jaar.

Zaterdag 7-4
In de vorige blog eindigde ik dat ik vandaag nog niet wist wat ik op mijn vrije dag ging doen. Ik kan u vertellen, dat wijzigde erg snel, en de dag zat erg vol.
Als eerste ben ik met Hanneke gaan lunchen in het ziekenhuis. Na de lunch zijn we op stap gegaan. We wilden om de stad heen naar Getsemané, maar kwamen onderweg langs iets anders. Het was de Zedekiah’s Cave. Aangezien het vrij warm was, en deze grot onder de moslimwijk van de oude stad loopt zijn we naar binnen gegaan. Het is een prachtig mooi gangenstelstel onder de grond, en heel erg ruim en koel. Prachtige foto’s heb ik kunnen maken, wat met mijn oude camera waarschijnlijk niet gelukt was. Net weer buiten kreeg ik bericht van Esther dat ze onderweg was. Ik had namelijk met haar afgesproken en was met Hanneke op pad zolang Esther er niet was. Bij de Damascuspoort kwamen we elkaar tegen. Hanneke ging alleen verder en ik ben met Esther op pad gegaan voor een Israëlische simkaart en abonnement. Dat is gelukt. Ik ben nu via WhatsApp bereikbaar op het bekende Nederlandse nummer, voor bellen en sms’en moet het Israëlische nummer gebruikt worden. Nr. is te zien in de WhatsApp status en anders weet mijn moeder het wel te vertellen denk ik. Na de simkaart hebben we nog wat dingen gekocht en zijn we naar Esthers huis gegaan, want Esther kreeg visite. De visite duurde wat korter dan verwacht, want een van de kinderen was niet zo lekker. ’s Avonds kregen we een uitnodiging van George om samen mee te eten met het paasdiner. De Orthodoxe christenen vieren namelijk een week later Pasen dan dat wij dat doen. We moesten om 8 uur aanwezig zijn, maar uiteindelijk aten we pas 10 uur! Huis vol met 15 tot 20 mensen, en allemaal even vriendelijk. We zijn maar direct naar het eten weggegaan, want ik had nog wel een dagdienst en wilde graag nog even slapen.

Zondag 8-4
Vandaag vroeg opstaan na een kort nachtje om te werken. Gelukkig werkte ik in een heel fijn team vandaag en mocht ik een paar mensen alleen wassen. Een vrouw keek mij na een tijdje aan. Ze kan niet praten en meestal merk je niet veel aan haar. Nu werd ik beloond met een grote glimlach. Zo mooi om dat mee te mogen maken. Hoe verkrampt haar handen ook zijn, ze probeerde mij toch een beetje te helpen bij het aantrekken van de nachtjapon. Op zo’n moment besef je weer hoe belangrijk het is om te praten tegen mensen die niet of nauwelijks iets kunnen. Ook hoorde ik vandaag waarom we bij alle donkere mensen op de afdeling in isolatiekleding moeten. Alle donkere mensen op onze afdeling blijken aids te hebben. Het is dus erg belangrijk om jezelf goed te beschermen.
Na werktijd heb ik even een uurtje wat gerust en ben ik daarna naar Esther gegaan om samen een preek te luisteren. Er was nog een jongen, ene Corjan, die ook uit Nederland kwam en vrijwilliger is bij Aleh, een organisatie met lichamelijk en verstandelijk beperkte jongeren. Hij kwam ook meeluisteren aangezien hij net als ons ook van de Gereformeerde Gemeente is. Na de preek hebben we met z’n 3en gegeten bij Esther waarna Corjan naar huis ging. Esther en ik hebben nog een 2e preek geluisterd en toen was het tijd om te skypen met Nederland en mee te zingen bij het orgel. Ontzettend leuk om zoveel mensen weer even te zien en te spreken. Natuurlijk moesten we via Skype ook de nieuwe puppy’s bewonderen. Om 9 uur ’s avonds begon echter de ellende, ik werd niet zo lekker. Helaas bleef dit zo. Ook toen Esther mij thuisgebracht had bleef de wc mijn allerbeste vriend. De hele nacht moest ik op en neer rennen, en geslapen heb ik natuurlijk voor geen meter.

Maandag 9-4
Wat een nacht was dat. Ik moest werken, maar ik was zo vreselijk beroerd dat ik mij ziek moest melden. Gelukkig kwamen Monica en Muriel allebei even langs en kreeg ik medicatie tegen de misselijkheid, omdat ik bijna niets kon drinken en ik heel veel vocht was kwijtgeraakt. Halverwege de middag ging het eindelijk beter. Langzamerhand begon ik weer wat te eten. Eten en drinken moest langzaam en in kleine porties, maar misselijk werd ik niet meer, en naar de wc hoefde ik ook niet meer te rennen. Geen idee waar ik nu zo ziek van was, maar het belangrijkste is dat ik opknap. Hanneke was zo lief om uit haar werk wat eieren voor mij te koken, want dat kan niet in mijn appartement. Esther belde een paar keer en ik werd overspoeld met berichtjes. ’s Middags heerlijk wat kunnen slapen. Gelukkig morgen vrij omdat ik op verzoek van Charlotte met haar geruild had, dus een dag extra om aan te sterken. Komt nu dus erg goed uit. Hopelijk morgen uit bed en weer wat aansterken zodat ik woensdagavond weer kan werken.

Dinsdag 10 april
Na 11 uur slapen werd ik wakker en ik voelde me goed! Beetje zwabberig, maar dat is wel logisch na een dag weinig eten. Aangezien het goot van de regen was naar buiten gaan een zeer slecht idee, dus ik heb een hele dag lekker niks gedaan.

Woensdag 11 april
Vanmorgen ook nog lekker uitgeslapen en vrij weinig gedaan. ’s Middags om 3 uur begon mijn werkdag weer. Wat was het heerlijk. Ik werkte samen met Gerrias, en die man gaat echt als een speer. Mijn 1e dienst was ook met hem, maar nu ging het een stuk soepeler. Gabrielle en Pierrick werkten ook samen en in 3 kwartier hadden we iedereen geholpen. Om 4 uur begon er een dienst, en daar ben ik een keer heen geweest met Gabrielle en een aantal patiënten. Zoals verwacht was het Katholiek en had ik dus geen idee wat er allemaal gebonden. Een andere vrijwilliger, Herman, is een Duitse priester en die ging voor. Veel zingen, bidden en uiteindelijk natuurlijk de hosties. Het was mooi om een keer mee te maken, maar ik denk niet dat ik de volgende keer mee zal gaan. De verpleegkundige werd razend enthousiast toen hij hoorde welke studie ik deed en dat ik ook 2 jaar verpleegkunde heb gedaan zo’n 10 jaar geleden. Hij begon met uitgebreid over patiënten vertellen wat ze precies hadden en welke medicijnen ze gebruikten. Sommige dingen tekende hij voor mij om het te verduidelijken, hij stelde allerlei vragen en uiteindelijk vroeg hij of ik mee wilde met medicatie geven. Aangezien we toch niets te doen hadden vond de rest dat ik dat moest doen, zij zouden de patiënten wel in de gaten houden en roepen als ik echt moest komen. Ik mocht dingen onder begeleiding doen die normaal niet mogen zoals medicatie toedienen via sondes. Hij gaf zelf wel alles en bleef er continue bij, ik mocht niet zelf de pillen bij elkaar zoeken, maar dat is natuurlijk logisch. Het was al geweldig dat ik deze kans kreeg. Ook mocht ik hem en een andere verpleegkundige helpen bij het plaatsen van een katheter en mocht ik insuline toedienen. Die hulp bij het katheter plaatsen was wel hard nodig. De vrouw weigert mannen aan haar bed, en laten we nu net alleen mannelijke verpleegkundigen hebben deze avonddienst. Ik heb zelden iemand zo vreselijk horen gillen en schelden op ons. Ze vertelden dat wij haar expres pijnigden, expres mannen stuurden, hielden van martelen en nog een heleboel meer. Helaas werkte het op onze lachspieren en kostte het behoorlijk wat moeite om professioneel te blijven. Uiteindelijk had ze haar 2 kamergenoten wakker gebruld en begonnen die zeer boos terug te schreeuwen. Het was namelijk al 9 uur, en tussen 7 en 8 uur gaat iedereen naar bed. Op de gang konden we ons eindelijk laten gaan en werd het weer rustig in de kamer.
Khaleel (de verpleegkundige) heeft beloofd dat ik hem vaker mag helpen als we samen een dienst draaien en er tijd over is. Ik heb het aanbod dankbaar aangenomen, want voor mijn studie kan ik dit erg goed gebruiken.

Donderdag 12 april
Vandaag weer een vrije dag. Heerlijk wat uitgeslapen en aan het nagenieten van de leuke avonddienst van gisteren. Tot nu toe de leukste dienst geweest denk ik, en het was al zo leuk. Hanneke had een dagdienst, dus ik besloot om naar de Hof van Gethsemane te gaan. Het was aan de andere kant van de oude stad, maar het was nog niet zo heet, dus lekker lopend. Ik wist dat het in de buurt van de Lionsgate was, dus ik bedacht dat ik richting de Jaffagate zou lopen en zo om de stad heen. Er is daar een heel rustig stuk met een prachtig uitzicht, en ik had geen zin in dat drukke gekronkel en gedoe in de oude stad. Wat een heerlijke wandeling was het. 30 tot 45 minuten met eigenlijk alleen maar naar beneden lopen. Onderweg prachtige uitzichten. Aan de linkerkant de dichtgemetselde Gouden poort, aan de rechterkant een heuvel met alleen maar graven, ontelbaar veel. Na een lange wandeling kwam ik aan. Was niet moeilijk meer te vinden met die gigantische hoeveelheid gidsen en toeristen. Wat een ander gezicht was het met anderhalf jaar geleden. Toen was het een dorre tuin, omdat ik in November kwam, aan het eind van het droge seizoen. Nu was ik aan het eind van het natte seizoen, en stond het in bloei, een wereld van verschil. Helaas is als toerist alleen lopen heel aantrekkelijk voor de mensen met al hun verkoopspulletjes. Hoe vaak ik niet aangesproken ben! Vaak begon de prijs op 350 shekel en zakten ze tot 80 shekel. Als je maar nee blijft zeggen. Ze vinden het nog gek als je niks koopt, maar goed, ze begrijpen niet dat als ik een half jaar lang bij iedereen souvenirtjes moet kopen ik toch echt sponsors moet zoeken. Ook taxichauffeurs blijven zich maar aanbieden. Hoe onbeleefd ook, ik doe nu maar of ik ze niet zie en hoor, scheelt weer een hoop gebabbel. Terug ben ik door de oude stad gelopen. Erin bij de Lionsgate. Wat een verkeerschaos is dat. 1 rijbaan met een enorme rij auto’s, maar ze willen wel 2 kanten op. Staat dus gewoon muurvast. Zelfs lopend was het lastig om tussen de auto’s en de muur door te komen. Ik kwam in volgens mij een hele Arabische wijk (er waren tenminste geen keppeltjes te zien en wel veel hoofddoekjes). Ontzettend gezellig pleintje waar ik maar wat eetbaars heb gekocht. Met alleen water kom je ver, maar het helpt niet tegen de honger. De mensen waren erg vriendelijk, en sommige kinderen moesten toch even uittesten welke woorden ik begreep van Arabisch en Hebreeuws. Een oud mannetje probeerde zijn Hollands uit en wist te zeggen “Gaat goed??”. Super trots dat ik hem kon verstaan, want dan was zijn Hollands wel erg goed! Overigens denkt echt iedereen zodra ik wat zeg dat ik uit Duitsland kom. Holland is ook wel goed, maar volgens mij zien de meeste geen verschil tussen de 2 landen. Verder lopend nam ik een zijstraat en zat ik opeens in een Arabische woonwijk. Allemaal kinderen krioelden er rond met wat jongeren tot ongeveer 20 jaar. Hoe vaak me in die wijk niet verteld is hoe mooi ik ben weet ik niet meer, ik raakte de tel kwijt. Opeens stond ik in de drukte en bleek ik bij de Damascusgate te zijn. Blijkbaar was de wijk een korte route en vond ik hem toevallig. Terug bij het ziekenhuis bedacht ik mij dat ik Muriel beloofd had om haar kopieën en telefoonnummers van mijn verzekeringen te brengen. Natuurlijk was Muriel onvindbaar, maar sr. Monika was zo vriendelijk om alles te kopiëren en in Muriels kantoor te leggen. Hopelijk heeft ze nu alle papieren.
Ik ga maar weer stoppen. Over een kwartier is Hanneke klaar met werken en gaan we de stad in om een ijsje te eten.

In de vorige blog stond een link voor foto’s. Ik probeer er binnenkort weer nieuwe foto’s bij te zetten.

Tot de volgende blog!!