Een nacht in de woestijn

Hallo iedereen!

Donderdag 26 juli
Vanavond ben ik met Esther naar een Nederlandse vakantiegroep geweest waar ze mocht spreken over haar werk hier in Israël. Het was een hele leuke groep, tussen de 20 en 30 jaar, dus echt onze leeftijd. Daarna heeft Esther mij weer bij het ziekenhuis afgezet en ben ik lekker gaan slapen

Vrijdag 27 juli
Vandaag is het dan eindelijk zover, ik ga naar de woestijn! Overdag was ik vrij en ben ik nog even wat dingen wezen kopen. Camille vroeg of ik voor haar nog wat water kon regelen, want zij moest nog gewoon een ochtenddienst werken en had dus geen tijd meer voor vertrek. Daarna mijn tas ingepakt en rustig aan gedaan tot we gingen vertrekken. Om half 5 moesten we in Bethlehem zijn en Esther kwam rond 4 uur aan met de auto. Daarna Lineke en Rianne opgehaald en rijden maar. Camille ging met 2 Franse vrienden met de bus naar Bethlehem. In Bethlehem bleek dat we een groep van 23 mensen hadden, waarvan een groot deel uit Japan. Omdat in het busje ruimte was voor 20 personen zou Esther met 3 mensen erachteraan rijden. Dat werden dus Esther, Camille en ik zodat Lineke en Rianne samen in de bus konden. Het werd hilarisch toen we het woestijngedeelte in moesten met de auto. Hele stofwolken, stenen op en gaten in de weg, dat de auto dat overleefd heeft verbaasd mij nog steeds. Zelfs de banden bleven heel! In het kamp gingen we eerst naar de slaaptent zodat iedereen een bed kon opzoeken en daarna hadden we 45 minuten om rond te dwalen in het bedoeïenenkamp. We kregen koffie van een aantal mannen (ik heb mijn volle bekertje maar geruild met Esthers lege bekertje, ik lust het nog steeds niet) en daarna kregen we thee bij de vrouwen. We zagen in wat voor enorme pannen ze onze kip aan het koken waren, maakten kennis met een enorme kinderschare en gingen daar natuurlijk ook mee op de foto. Elke man hier heeft minimaal 2 vrouwen. We vroegen aan een kindje wie haar moeder was, maar ze wees er 2 aan, ze bleek geen idee te hebben wie haar echte moeder was en wie de andere vrouw van haar vader. Aan een man vroegen we wie zijn kinderen waren en hij bleef maar aanwijzen! Hij bleek 14 kinderen bij 2 vrouwen te hebben. De kleine kindjes hebben geen luier om, het zal vast zorgen dat ze snel zindelijk worden, maar het voelden toch niet prettig als je ze op schoot had. Stel dat ze precies dan wat lieten lopen, dan had je toch wel een fiks probleem zonder reservekleding. Gelukkig ging het tijdens het foto’s maken goed en kon ik opgelucht ademhalen. Vlak voor de wandeling kregen we nog een beetje melk te proeven van een kameel/dromedaris. Het was nog best lekker ook eigenlijk.
Met de groep gingen we na deze 45 minuten een kwartiertje lopen om de zonsondergang te zien. Prachtig was het. Heel langzaam zakte de zon achter de woestijnheuvels weg. Toen we ons omkeerde kwam aan de andere kant heel langzaam de maan op. Ook kwamen we overal kamelen tegen die terugkeerden vanuit de woestijn naar het kamp. Ze werden in ieder geval kamelen genoemd, maar aangezien ze maar 1 bult hadden zijn het volgens mij gewoon dromedarissen. Ze liepen als eendjes achter elkaar over het pad, en elke kameel wist precies in welk kamp hij woonde.
Eenmaal in het kamp stond het eten voor ons klaar. Heerlijke rijst, met een smaak die ik in het ziekenhuis nog niet was tegengekomen, superlekkere gekruide kip, een soort brood en drinken (cola uit een fles). Het was echt een feestmaal. Na het eten konden we bij het kampvuur zitten of op kleedjes buiten zitten/liggen om te genieten van de sterren en ook heel bijzonder, de maaneclips. Langzaam zagen we de maan verduisteren. Halverwege gingen we nog in een tent luisteren naar een man die voor ons ging zingen en zichzelf begeleide op de rababa, een soort snaarinstrument. Ook mochten we vragen stellen aan hem over de bedoeïenen. Daarna gingen we weer naar de maan en de sterren toe, want de maan begon rood te worden. Het was wel vreselijk moeilijk om daar mooie foto’s van te maken, maar volgens mij heb ik er wel een paar die gelukt zijn. Ook zagen we nog verschillende keren vallende sterren. Na een lange avond gingen we om 23 uur naar bed.

Zaterdag 28 juli
Om 2 uur ging de wekker alweer voor onze nachtwandeling. We hadden 3 uur ‘geslapen’. Eigenlijk was het meer wakker liggen, want steeds kwam er weer iemand binnen om te slapen, er was een kat die naar buiten wilde maar de uitgang niet kon vinden (meerdere keren), de honden uit ons kamp en de omliggende kampen blaften er lustig op los en af en toe deden de ezels en kamelen ook nog even mee. De maan was ondertussen weer normaal en helder, ik heb nooit geweten dat je zoveel licht kan hebben van de maan. Het grootste deel van de groep ging mee op de wandeling. We zouden in ongeveer 2,5 uur naar de dode zee lopen om vandaar de zonsopkomst te zien. Daar gingen we dan, wandelend door de rotswoestijn, nee, zand was het niet echt, het waren allemaal grote en kleine stenen en je moest soms goed uitkijken om je enkels niet te verzwikken. We hadden een gids uit het bedoeïenenkamp die vooropliep en de gids van de groep liep achteraan om te zorgen dat we niet verdwaalden. Af en toe stopten we even om te zorgen dat de groep weer bij elkaar kwam en iedereen even bij kon komen. Je liep steeds weer naast een ander, en vooral een paar Japanners bleken wel van een praatje te houden. Na 2 uur en 15 minuten waren we dan op ons eindpunt, we hadden 8,6 kilometer door de woestijn gelopen, we voelden onze voeten en waren blij dat we er waren. Wat een prachtig uitzicht hadden we! Het was nog donker en langs de dode zee zagen we vanaf onze bergtop/rots de lichtjes van de dorpen die langs het water lagen. Het begon te schemeren en langzaam, heel langzaam kwam daar de zon! De woestijn achter ons kleurde helemaal rood. Toen de zon helemaal op was konden we in de jeeps stappen die verzameld waren om ons terug te brengen. Geloof me, we zijn werkelijk alle kanten opgevlogen tijdens de rit. We zagen nu de woestijn in daglicht en ik kon niet geloven dat ik daar lopend doorheen gekomen was, maar blijkbaar had ik dat echt gedaan. In het kamp werden we opgewacht met een welverdiend ontbijt, warm eten zowaar en echt lekker. Daarna was het spullen inpakken en rondlopen (voor zover dat nog mogelijk was) of nog een half uurtje slapen. Uiteindelijk vertrokken we weer naar Bethlehem.
Om 10 uur ’s morgens was ik weer thuis en ik was zo moe dat ik mijn bed ben ingedoken en tot 15 uur heb geslapen. Ik ben toen nog een paar uurtjes wakker geweest, maar om 20 uur lag ik alweer in bed omdat ik nog best moe was en morgen toch echt een dagdienst heb.

Zondag 29 juli
Vanmorgen had ik een ochtenddienst met Charles. Net zoals eerder weer onderbezet, maar we hebben het gedaan! Ik was best uitgerust na de lange nacht gelukkig. Ik was alleen behoorlijk stijf van mijn nachtelijke wandeling. Zolang ik bleef bewegen ging het goed, maar als ik even 5 minuten zat moest ik echt weer op gang komen. Wat dat aangaat was het dus maar goed dat we met 2 personen waren, dan was er niet veel tijd voor pauze. Ondertussen is mijn kamergenoot Pauline vandaag weer naar Duitsland vertrokken. Na het werk ben ik weer naar Esther gegaan om daar een preek te luisteren en te slapen.

Maandag 30 juli
Vanmorgen heb ik na meer dan anderhalf jaar Hanan en Atli weer gezien. Zij wonen in Gaza en waren bij Esther vanwege ziekenhuisbezoek. Ik had ze op mijn 1e vakantie bij Esther ontmoet, en het was leuk om ze weer even te zien. Ik moest wel op tijd naar huis, want ik had een avonddienst.
De avonddienst was met Charles, Issa en Gerrias. De 1e helft met Issa en Charles en de laatste helft met Gerrias en Charles. Halverwege kwam Muriel mij nog een set sleutels brengen. Zij zou een nieuwe vrijwilligster ontvangen, maar die zou aankomen tijdens haar cursus Hebreeuws. Aangezien ze in mijn appartement zou komen mocht ik haar ontvangen. Precies voor de 2e ronde belde de receptie naar de afdeling dat Sophie was aangekomen. Helaas voor Issa en Charles moesten zij het nu zonder mij doen, maar dat vonden ze niet erg. Sophie bleek een leuke en spontane meid te zijn, dus het is helemaal niet erg om de kamer met haar te moeten gaan delen. Ik heb haar een kwartiertje rondgeleid in het appartement en wat gekletst, maar toen moest ik toch echt terug om te werken. De 2e ronde was net klaar, dus dat was boffen voor mij. Met eten en mensen in bed leggen heb ik uiteraard wel geholpen. Voor de 3e ronde vroeg ik wat Charles en Gerrias wilden als verdeling. Tot mijn grote verbazing mocht ik katheters legen en rapporteren en gingen zij samen de ronde doen. Ik kon protesteren wat ik wilde, maar het hielp geen zier. Ach ja, twas maar 1 katheter en het rapporteren had ik grotendeels al gedaan, dus dat betekende voor mij gewoon relaxen terwijl zij aan het werk waren. Het heeft soms z’n voordelen hoor, werken met mannen. Het moet niet een gewoonte worden dat ik niks hoef te doen, maar zo af en toe is best wel eens fijn. Omdat Gerrias ook de nachtdienst had mocht ik een half uur eerder weg, heerlijk aangezien ik morgen een dagdienst heb.

Dinsdag 31 juli
Vandaag een dagdienst met Gry en Linus. Tot onze grote verbazing hadden we op 3 kamers na de hele afdeling te doen. Die 3 kamers werden gedaan door Eliam met Nellie (een nieuwe vrijwilligsters). We waren eerst bang dat het niet zou lukken gezien de douches, maar gelukkig waren van de 4 douchekamers maar 1 van ons. Alle kamers voor het andere team stonden op de doucheplanning. We hebben dus maar heel snel een verdeling gemaakt wie welke mensen zou doen. We hebben een paar patiënten die Linus alleen vanuit bed in de stoel kan helpen en Gry en ik niet, dus die gingen direct naar Linus. Dan 2 patiënten die alleen een vrouw willen en die bij veel mensen tegenstribbelen maar bij mij vaak meewerken, dus die waren direct voor mij. De andere mensen maakten niet veel uit, dus Gry startte met wat andere mensen die moesten opstaan voor ontbijt. Geloof het of niet, maar we waren eerder klaar dan normaal, terwijl we veel meer patiënten hadden. We hebben werkelijk geen idee hoe we dat voor elkaar gekregen hebben, maar we hadden een heel uur over. Stiekem waren we best trots op deze prestatie.

Woensdag 1 augustus
Vanmorgen had ik een ochtenddienst, maar ik kon mijn naam toch niet vinden op de planning. Ik maar zoeken in het schema van de A-afdeling, maar nee hoor, ik stond er niet bij. Tot ik bij de B-afdeling keek en tot mijn grote verbazing daar mijn naam zag staan. Ik had er letterlijk nog nooit gewerkt en kende geen één patiënt. Het was een dienst met Waseem. Heel gezellig natuurlijk, maar hij staat niet bepaald bekend om duidelijke uitleg. Gelukkig was hij bereid om de meeste patiënten samen te doen, omdat bijna iedereen hier een tracheostoma heeft of hele grote wonden en het wel handig is om te weten hoe je hier mee om moet gaan. Het nadeel is dat veel patiënten hier alleen maar Russisch, Hebreeuws of Arabisch spreken en geen Engels. Één vrouwtje wilde mij wat vragen maar natuurlijk begreep ik er niets van. Ik wilde Waseem halen aangezien hij alle drie die talen spreekt, maar dat wilde ze niet. Ze belde haar familie, vertelde wat ze wilde en toen kreeg ik de telefoon in handen geduwd. Het vrouwtje aan de telefoon sprak zo slecht Engels dat ik er nog niks van begreep. Toen kreeg ik een man aan de lijn en zowaar, na lang heen en weer praten was het duidelijk hoor. Het kostte slechts 10 minuten, volgende keer haal ik gewoon Waseem, dat scheelt tijd. Ik had niet gedacht het ooit te gaan zeggen, maar eigenlijk vond ik het best leuk op de afdeling. Ik mocht Dalal helpen met de wondverzorging van een paar patiënten wat best heel interessant was. Hopelijk mag ik vaker op deze afdeling werken. Ik sprak nog even met wat patiënten van mijn normale afdeling en die waren er niet blij mee dat ik op een andere afdeling was. Ze zouden wel even met de planner gaan spreken om mij terug te krijgen. Ik ben benieuwd wat dat gaan worden! ’s Avonds ben ik naar Esther gegaan en heb daar geslapen.

Donderdag 2 augustus
Vandaag ben ik met Esther naar de Mount Scopus geweest en heb ik hard gestudeerd. 2 lessen afgemaakt en het huiswerk ingestuurd. ’s Avonds kreeg ik zowaar al mijn cijfers, 2 keer een 10! Het wordt nog saai met al die tienen, ik haal niets anders sinds ik in Israël ben.

Vrijdag 3 augustus
Vandaag een dagdienst met Adam op jawel, de B-afdeling! Wel andere kamers dan 2 dagen geleden, dus weer geen patiënt die ik ken. Ik had geen idee wat ik van Adam moest verwachten, maar dat viel enorm mee. Hij wilde elke patiënt samendoen, vertelde bij elke patiënt wat er belangrijk was. Hij leerde mij hoe de apparatuur werkte om overtollig slijm weg te zuigen, hoe ik de wonden schoon moet maken als we wassen op bed en hoe ik de wonden moet schoonmaken bij het douchen. En werkelijk waar mensen, die wonden van sommige mensen zijn zo enorm groot en diep!! Volgens mij moeten ze vreselijk veel pijn hebben. Gelukkig kan ik er wel goed tegen, want niet alle vrijwilligers kunnen met deze afdeling omgaan vanwege de wonden. Ondertussen heb ik ook nog even op de C-afdeling geassisteerd. Nog steeds niet mijn favoriete afdeling, maar ach, mijn collega’s waren dolgelukkig dat ik even bijsprong, dus waarom niet.
In de avond ben ik weer naar Esther gegaan. Het was nog vrij lastig om een bus te vinden zo op de vrijdagavond, maar het is gelukt. Jopke was er ook gezellig dus dat was een leuke avond.

Zaterdag 4 augustus
Vanmorgen een heerlijk ontbijt met Esther en Jopke. Wat ik de rest van de dag ga doen weet ik nog niet precies, alleen dat ik vannacht nog blijf omdat ik net met Gry geruild heb van ochtend naar avonddienst morgen zodat zij naar haar cursus Hebreeuws kan.

Het was weer een enorm lang verhaal, maar ach, hopelijk hebben jullie genoten.

Ik heb eindelijk mijn foto’s geüpload in de map, dus bij deze de link. Schrik niet van de hoeveelheid in de woestijn, ik kon niet meer stoppen. Foto’s staan vrij chronologisch, dus het begin zal misschien al bekend zijn, maar met wat scrollen zien jullie de nieuwe verschijnen.
https://photos.app.goo.gl/YAe4gbbjDKW3idgQ2

Met een hartelijke groet vanaf de Olijfberg en tot de volgende keer!