Afwisselende diensten

Goedemiddag allemaal

Woensdag 11 juli
Vanmorgen was ik vrij, maar vanmiddag was het weer tijd om te werken. Ik werkte met Peter, Lin en Hana. Lin is een vriendin van Peter en zou voor 1 dagje meelopen. Omdat Hana maar tot 19 uur bleef was het daarna een beetje chaotisch. Lin en Peter zaten zo ongeveer aan elkaar geplakt, maar omdat Lin voor het eerst was werkten ze natuurlijk niet op volle kracht. Dat betekende dat je eigenlijk maar met 1,5 persoon was, niet heel praktisch natuurlijk, maar het was niet anders. 1 patiënt had het voor elkaar gekregen om de PEGsonde eruit te trekken. Die sonde gaat via een opening in de buik de maag in zodat er sondevoeding door gegeven kan worden. Eenmaal in de maag wordt met water een ballonnetje opgeblazen zodat de sonde niet eruit kan. Nou, deze vrouw had hem er dus met ballon en al uitgetrokken. De sonde moest natuurlijk geplaatst worden, maar aangezien mevrouw altijd vecht als je aan haar zit, en speciaal als je met de sonde werkt was dat een hele opgaaf. De verpleegkundige vroeg mij erbij om haar armen vast te houden, zodat hij de sonde kon plaatsen. Mevrouw begon te knijpen en probeerde naar de verpleegkundige te slaan. Toen dat niet werkte besloot ze de andere kant op te bewegen met haar armen om mij te bijten. Het was een hele toer om haar armen zo te houden dat ze én niet bij de verpleegkundige kon én mij niet kon bijten. Uiteindelijk zat de sonde er en konden we haar met rust laten en de voeding toedienen.
Ook hadden we problemen met de lift. Hij was stuk en een aantal patiënten moesten naar de mis in de kapel beneden. 1 vrouw was daar beslist niet blij mee, want het was haar feestdag in de kerk, dus wij deden het vast om haar te plagen. Op het moment dat er iets tegen zit kan ze niet meer rationeel denken en normaal praten, dus het was een gegil door het hele ziekenhuis. Ik moest haar verplicht met de lift beneden brengen, hoe vaak ik ook zei dat de lift kapot was. Gelukkig was de lift 5 minuten voor de mis gerepareerd en gingen we in optocht naar beneden. Heel lief en aardig was ze toen. Na de mis deed de lift het nog steeds gelukkig en kon iedereen terug. 1 van onze patiënten was later nog naar beneden gegaan met de lift, en toen ze weer omhoog moest was deze weer kapot. Dat is een probleem natuurlijk. De enige manier omhoog was met de trap, maar ja, een grote, zware vrouw in een rolstoel de trap op brengen is een flinke klus. Met 7 of 8 mannen zijn ze aan de klus begonnen, en zowaar, mevrouw kwam boven! Ze vond het wel eng en er klonken soms verschrikte kreten uit de rolstoel, maar toen ze boven was kon ze er wel om lachen gelukkig.

Donderdag 12 juli
Een heerlijke vrije dag vandaag. In de morgen heb ik samen met Gry ontbeten in de woonkamer. Daarna gingen we samen studeren. Ik aan mijn Latijnse medische termen en zij aan haar Hebreeuws. De middag heb ik echt lekker vrij genomen. Ik ben op het balkon van het ziekenhuis gaan zitten om te lezen, ’s middags ligt dat heerlijk in de schaduw en je hebt er een prachtig uitzicht over de stad richting de olijfberg. Regelmatig moest ik even stoppen met lezen. Dan weer zaten een paar collega’s bij me die een korte pauze namen, dan weer een patiënt, maar ook regelmatig familieleden en vrienden van patiënten die om een praatje verlegen zitten. Ze zijn dan de hele dag in het ziekenhuis bij hun familieleden op bezoek, maar de patiënten slapen ook veel, en dan wil de familie niet weg en komen ze dus naar het balkon toe. Het was uiteindelijk een hele rustige en gezellige middag.

Vrijdag 13 juli
In de ochtend was ik vrij en heb ik onze badkamer maar weer eens laten blinken. Het is toch wel zo fijn als deze schoon is. Ik had een avonddienst met Louis, Pierrick en Adel. We begonnen al met een soort koek/cake waarvan we er 2 gekregen hadden van de dochter van een patiënt voor de goede verzorging. Het is mooi om te weten dat ons werk zo gewaardeerd wordt, en het was nog lekker ook. Toen ik de luiers ging ronddelen op alle bedden voor de hele dienst keek ik opeens raar op. Een kamer met altijd maar 1 patiënt bleek er opeens 2 te hebben. Snel maar even naar de verpleegkundige om wat informatie hierover te krijgen zodat we een beetje weten wat we er mee aan moeten. Het is een man die niet kan praten, alleen het woordje ‘Ken’ (Hebreeuws voor ja) kan hij zeggen. Hij is niet incontinent zoals bijna alle andere mensen op de afdeling en kan de meeste dingen zelf doen zonder hulp. Verder wist hij het ook niet, we moesten alles maar uittesten en uitzoeken wat we voor hem moesten doen. Gelukkig verstaat meneer wel Engels, dat maakt de communicatie een stuk gemakkelijker. Alle vragen moeten met ja of nee te beantwoorden zijn aangezien hij niet kan praten, maar we gaan er vast wel uitkomen.
Rond een uur of vijf kwam er opeens een hele groep mensen binnen, familie van een andere patiënt die jarig bleek te zijn. Een grote taart, flessen drinken, aan alles was gedacht. Patiënt lag alleen nog in bed, hij wilde er niet uit en was ook nog eens vergeten dat hij jarig was. Daar konden we een mooie verrassing van maken. Hem verteld dat het echt tijd was om op te staan omdat het etenstijd was. Wat keek hij verbaast toen zijn hele familie daar was en hij erachter kwam dat hij jarig was! Toen alles klaar was, met kaarsjes op zijn taart kwam al het werkende personeel aangesneld en gingen we zingen met z’n allen. Alle patiënten in de woonkamer, de familie en het personeel, het werd een heel feestje. De timing was wat onhandig, dus wij moesten onze werkplanning wat omgooien, maar dat doe je dan graag als je ziet hoe stralend hij eruitziet en hoe hij geniet, en met hem ook de ander patiënten. U kunt vast geloven dat het avondeten om kwart over 6 niet echt meer opgegeten werd door de patiënten aangezien iedereen net een groot stuk taart naar binnen had gewerkt met een groot glas drinken. Aangezien er heerlijke courgette was, heb ik maar 2 borden leeggegeten daarvan terwijl ik een patiënt aan het eten geven was. Met het naar bed brengen werd ik door een vrouwtje ook nog volgestopt met koek en snoep, dus echt, ik wist niet meer waar ik dat moest laten. Wij waren als personeel dus erg laat klaar om te eten, maar eigenlijk had niemand meer honger na al die hoeveelheden taart en ander lekkers.

Zaterdag 14 juli
Vandaag een avonddienst, het wordt al gewoon om te werken in de avond. Een avonddienst met Eliam, Gerrias. Gerrias was er maar tot 7 uur, dus ik moest aan het eind alleen met Eliam werken. Eerlijk gezegd was ik hier niet heel blij mee. Ze draait normaal alleen maar dagdiensten, alleen in uiterste noodzaak een avonddienst en je kan dat merken aan haar manier van werken. Je merkt dat ze niet de routine heeft waardoor het een stuk chaotischer wordt. Op zaterdag is er altijd de mis, dus moet je die mensen als eerste eruit halen. Aangezien ze hier al lang in het ziekenhuis is heeft ze het gevoel dat ze alles weet en kan, en ze heeft haar eigen manier van werken, dus het was best even zoeken naar een manier om goed samen te werken aangezien ze meestal niet overlegt maar haar eigen gang gaat. Bij het avondeten escaleerde het dus. Ik was wat patiënten aan het helpen en 5 andere patiënten vroegen ook om hulp. Mijn collega’s stonden daar maar niets te doen en uiteindelijk ben ik dus iedereen maar gaan helpen. Waarschijnlijk niet al te vriendelijk, want opeens werden ze wakker en begonnen ze ook te helpen. Daarna ging de samenwerking opeens heel goed, ze overlegde, kwam naar mij toe en vertelde dat ze eigenlijk niet zo vaak avonddiensten deed en vroeg me om te vertellen hoe wij normaal in de avonddienst werkten. Natuurlijk had ze ook vragen en opmerkingen, maar dat is niet erg. Het belangrijkste is dat we konden overleggen en een manier van werken vonden die we allebei prettig vonden, uiteindelijk gaat het tenslotte om samenwerking. De laatste uren hebben we heel fijn gewerkt met elkaar, dus hopelijk blijft dat zo in volgende diensten dat we samen ingepland staan.
Het was vandaag bloedheet in de meeste kamers. Alle airco’s stonden uit en in 1 kamer waar een thermometer hing zag ik dat het 28 graden was! Veel te heet natuurlijk, al het personeel zag eruit als smeltende ijsjes. Voordat ik 1 patiënt uit bed had, moest ik minimaal 3 keer mijn bril schoonmaken omdat de druppels eraan hingen waardoor ik niks meer zag. Zodra ik de afstandsbediening had gevonden heb ik alle airco’s aangezet zodat de temperatuur normaal zou zijn als we de mensen weer naar bed moesten brengen. Het was nog wel warm een paar uurtjes later, maar niet meer zo extreem gelukkig. Het was weer werkbaar geworden.

Zondag 15 juli
Vanochtend heb ik gewerkt met Kimberley en Louis. Fijn team dat elkaar goed aanvoelt en dus goed op elkaar inspeelt. Er kwam weer visite voor 1 van onze patiënten. Ik was gezellig met ze aan het praten toen ze het opeens erover hadden dat ze het zo fijn vonden dat ze hier kon wonen met haar neef. Ik snapte er niets van, maar na wat uitleg bleek dat een andere patiënt dus haar neef is en tante tegen haar moet zeggen. Nooit geweten, maar ik snap nu wel dat ze altijd speciaal naar hem roept en niet naar de andere patiënten.
’s Middags ben ik naar Esther gegaan. Zij had haar nicht Lydia te logeren met een vriendin, en met ons vieren hebben we een preek geluisterd.

Maandag 16 juli
Vanmorgen heb ik heerlijk uitgeslapen na een paar niet zulke goede nachten te hebben gehad. Iedereen was al weg, alleen Hugo keek me aan met zijn grote hondenogen. Normaal loopt hij altijd achter Esther aan, maar blijkbaar was ik goed geschikt als vervanging dus als ik 1 seconde niet oplette struikelde ik al over hem. Wat een schatje is het toch, ondanks dat bleek dat hij boeken wel erg lekker vond. Uiteindelijk moest ik toch echt naar het ziekenhuis en bleef Hugo alleen achter tot Esther weer thuis zou komen. Ik heb hem wel wat speeltjes gegeven zodat hij nog iets te doen had.
In de avonddienst was ik met Linus en Ziad. Ziad zou blijven tot 7 uur, daarna moest ik het zien te redden met Linus. Even na 8 uur kwam Gabriëlle en de verpleegkundige van de B afdeling naar mij toe, half in paniek. Vanaf 8 uur ging Adam weg en moest Gerrias komen, maar er was geen Gerrias. Ze hadden hard mijn hulp nodig, want er kwam net een patiënt terug uit het ziekenhuis, en Gabriëlle kon dat niet alleen doen. Ik was ook alleen op mijn afdeling, want Linus was nog aan het eten, maar goed, niemand was aan het bellen, dus ik ging helpen. We moesten een hele grote, zware patiënt die aan de beademing lag en zelf niets kon van de brancard op het bed helpen. Met 4 mensen van de ambulance, 2 vrijwilligers en de vrouw van de patiënt hebben we meneer in zijn bed gekregen. Hij werd losgekoppeld van de zuurstoftank en aan onze zuurstofinstallatie gekoppeld. Daarna was hij de zorg van mij en Gabriëlle. Ik had nog nooit daar gewerkt, dus heb Gabriëlle maar de leiding laten nemen, zij werkt vaak op deze afdeling. Uiteindelijk lag meneer schoon en comfortabel in bed en kon ik naar mijn eigen afdeling terug. Ik was net een patiënt op bed aan het leggen toen ik geroepen werd, het zou erg belangrijk zijn. Snel patiënt toedekken en naar de gang. Staan daar 3 van de 4 mensen uit de ambulance op mij te wachten. Of ik weet waar hun zuurstoftank is. Geen idee natuurlijk, volgens mij moeten ze hem zelf hebben. Gabriëlle en de partner van de patiënt werden erbij gehaald, de zuurstoftank was niet in de ambulance, dus wij moesten hem hebben gestolen, of iemand anders had hem gestolen. Verpleegkundigen erbij, andere collega’s, niemand die dat ding had gezien nadat de patiënt in bed was. Alleen ervoor toen we hem loskoppelden. Een hele zoektocht volgde, alle kasten open, onder de bedden, achter de deuren, overal, maar geen zuurstoftank, alleen 3 ambulancemedewerkers die ons voor geen cent meer vertrouwden. Gabriëlle en ik waren alles met elkaar aan het reconstrueren toen we bedachten dat ze de tank in de hoek van de kamer hadden gelegd op wat dekens die over de patiënt heen lagen. Dit hebben we direct doorgegeven en toen gingen ze nummer 4 bellen die nog in de ambulance was. Die ging de ambulance overhoophalen en uiteindelijk, onder de brancard, in een stapel dekens vond hij de zuurstoftank!! Ze schaamden zich verschrikkelijk, boden hun verontschuldigingen aan en vertrokken. Wij waren vooral erg opgelucht dat dat apparaat gevonden was en moesten er eigenlijk behoorlijk om lachen achteraf. Terug bij mijn patiënt was ze al in slaap gevallen en moest ik haar wakker maken omdat we nog niet klaar maken, ze keek even verward, maar toen ze mij zag kwam de grote glimlach weer tevoorschijn en heb ik haar fatsoenlijk achtergelaten voor de nacht.
Een demente vrouw op de afdeling probeerde ons steeds wat duidelijk te maken in het Frans. Aangezien niemand Frans sprak, maar zij wel Arabisch hebben we onze verpleegkundige er maar op af gestuurd. Toen hij hoorde wat het probleem was schoot hij in de lach. We moesten de deur opendoen voor de kat. Het grootste probleem was dat er in de buurt geen deur en geen kat was. Helaas konden we haar niet helpen en heeft ze de hele dienst deze vraag gesteld aan ons.

Dinsdag 17 juni
Vanmorgen ben ik even wezen winkelen in de Jaffastraat, en verder heb ik vrij weinig gedaan. In de avond had ik weer dienst, deze keer met Camille en Hana. Het was mijn 1e dienst met Camille, zij werkt normaal alleen maar op de B-afdeling. Het was haar 3e dienst nog maar op A, en de andere 2 waren maanden geleden, dus ze had een beetje aansturing nodig omdat onze werkwijze wat anders is dan op haar afdeling. Wat hebben we een lol samen gehad zeg! Eigenlijk jammer dat we allebei een andere afdeling hebben normaal, want het was te gezellig zo samen. Vandaag een rustige, normale dienst in vergelijking met de andere dagen, al hadden we nu Waseem die steeds kwam buurten en ook lol kwam maken.

Zo, ik ben alweer aan het einde van mijn blog gekomen, en zoals te lezen was het beslist niet saai hier. Ik blijf maar dingen meemaken hier!
Ik ben hier volgende week alweer 4 maanden, nog een paar weken en ik ben alweer op de helft van mijn verblijf hier. De tijd gaat zo hard hier, ik kan het eigenlijk niet geloven, en stiekem wil ik het ook niet geloven. Het is dat ik volgend jaar eerst mijn studie wil afronden, dus dat ik echt naar Nederland moet komen omdat ik anders geen examens kan doen en stage kan lopen, maar anders zou ik vragen of ik nog meer kon verlengen.

Allemaal tot de volgende keer, ik ben benieuwd wat ik ga meemaken en jullie kan gaan schrijven.