Het ziekenhuis in Ramallah

Goedenavond allemaal

Het is weer anderhalve week geleden en zowaar, ik heb weer een momentje tijd om een blog te schrijven. Helaas weer 3 patiënten overleden in deze dagen, maar ook veel leuke dingen weer beleefd. Stiekem begin ik nu toch wel naar Nederland te verlangen en ga ik aftellen naar mijn vertrekdatum hoor!

Donderdag 11 oktober
Vannacht heb ik een nachtdienst gehad met Waseem en Ahmed. Met Gamira en Sofia (een patiënt, niet de verpleegkundige) ging het heel slecht. Gamira’s ademhaling ging zelfs zo slecht dat ze nog met een ambulance is opgehaald waarna ze in een ander ziekenhuis vandaag nog is overleden. Sofia hebben we de hele nacht in de gaten gehouden, maar die bleef slecht maar stabiel. Verder was het eigenlijk een vrij rustige dienst.

Vrijdag 12 oktober
Vannacht heb ik gewerkt met Adam en Ahmed. Met Sofia ging het nu erg hard achteruit. Elke keer gingen Ahmed of ik kijken hoe het met haar ging. Uiteindelijk kwam vlak voor het einde van de dienst Ahmed vertellen dat ze overleden was. Toch weer moeilijk om te horen. Deze vrouw was niet hier sinds een paar weken, maar al voordat ik hier kwam werken. Ze liep nog rond een half jaar geleden achter haar looprek door het hele ziekenhuis. Ik heb haar zo langzamerhand steeds meer achteruit zien gaan tot het moment van overlijden vandaag. Verder was het een goede dienst die heel weinig inspanning gaf.
Aan het einde van de middag heb ik nog een uurtje met Nicola gezeten en heeft ze eindelijk haar relatie met Waseem uitgemaakt. Gelukkig maar, want ze zou er echt aan onderdoor gaan. In de avond ben ik naar Esther gegaan waar ik lekker heb geslapen.

Zaterdag 13 oktober
Vanmorgen met Esther en Moniek (gast van Esther) wezen brunchen in Jericho. Heerlijk om even weer een stukje door het prachtige land te rijden. Halverwege de middag ben ik weer naar huis gegaan om nog een paar uurtjes met Nicola te kletsen. In de avond nog even geslapen want er kwam weer een nachtdienst aan.

Zondag 14 oktober
Vannacht weer een dienst met Waseem en Adel gedraaid. Best een makkelijke dienst want op de C afdeling was het erg rustig aangezien veel mensen thuis of in het ziekenhuis waren en ja, ook een aantal mensen overleden terwijl er nog geen nieuwe patiënten waren. De halve afdeling was dus leeg, en de mensen die er waren, waren vooral lopers, die dus zelf alles kunnen doen. Na mijn slaapje ben ik naar Esther gegaan en hebben we een heerlijke tomatensoep gegeten en een preek geluisterd. ’s Avonds heeft Esther mij weer terug gebracht, want ja, er moet vannacht weer gewerkt worden.

Maandag 15 oktober
De nachtdienst was met Abdallah en Ahmed. Toch weer even spannend, want met Abdallah heb ik maar 1 dagdienst en 1 avonddienst gehad, en nu dus mijn eerste nachtdienst met hem. Hij werkt heel anders dan de anderen, maar eigenlijk heeft hij een hele fijne, relaxte manier van werken. Het viel mij eerlijk gezegd heel erg mee en ik zou best vaker nachtdienst met hem willen draaien. Nicola bleef tot 5 uur ’s nachts ons gezelschap houden en eigenlijk hebben we de hele nacht veel lol gemaakt met z’n allen.

Dinsdag 16 oktober
Vannacht was de dienst met Adel en Gerrias. Heerlijk hoor, al die mannenteams. Het blijven toch vaak de fijnste teams om mee te werken, uitzonderingen daargelaten. De laatste dagen zijn de nachten wel heel erg verdraaid rustig, en vannacht was dat geen uitzondering. Ik heb niet echt een idee dat ik aan het werk ben eigenlijk. Zoals gewoonlijk was mijn schouder weer eens aan het opspelen, maar daar wist Gerrias wel raad mee. Hij wist dat de fysiotherapeut niet echt zijn best doet hier om tijd voor mij vrij te maken dus heeft hij nu maar even de hoognodige massage gegeven. En ja, het werkte, ik had beduidend minder pijn dan daarvoor. Zodra ik in Nederland ben zal ik maar een afspraak maken bij de fysio, die zal heel wat te doen krijgen, maar tot die tijd gaan we gewoon lekker door. Het lukt al 2 maanden, dus die andere 2 kunnen ook nog wel.
Na het uitslapen ben ik maar wat anders belangrijks gaan doen. Vacatures zoeken, CV bijwerken, motivatiebrief schrijven en solliciteren! Ik moet tenslotte vanaf januari weer parttime werk hebben om daarnaast te gaan studeren en later mijn stage te gaan doen.

Woensdag 17 oktober
Vanmorgen was ik heel vroeg uit bed, want ik zou met Gerrias meegaan naar zijn werk ik de ziekenhuiskliniek in Ramallah. Hij werkt op de afdeling orthopedie daar als verpleegkundige. Nou mensen, ik wist niet wat ik moest verwachten, maar ik ben me een hoedje geschrokken. Wat een oud ziekenhuis, chaos met de afspraken en totaal geen privacy. Ook maak ik mijzelf tamelijk veel zorgen over de hygiëne, maar goed, het schijnt te werken.
Om kwart over 6 vertrok ik met Gerrias en Waseem richting Ramallah, want Waseem wilde daar vrienden bezoeken. De rit ging heel vlot tot we bij de rotonde vlak achter de checkpoint kwamen. Die stond muurvast in 2 banen, auto’s reden tegen de richting in om sneller te zijn en het was 1 grote chaos. Het duurde 30 tot 45 min tot we de rotonde driekwart hadden genomen, met hulp van Waseem en veel andere mensen die uiteindelijk uitstapten en iedereen met centimeters alle kanten op stuurden om plaats te maken.
We begonnen de dag met koffie en thee te drinken met al het personeel voor het ziekenhuis. Daarna gingen Gerrias en ik wat boodschappen doen voor het ontbijt. In een klein kamertje met de voorraden verband, gazen ed. stond een tafeltje en wat stoeltjes en daar gingen we dan om 8 uur ontbijten met de collega’s van orthopedie. Gerrias had mij ondertussen ook een werkjas gegeven, dus ik hoorde er helemaal bij. Alleen tja, ik had natuurlijk geen hoofddoek op, dus je begrijpt wel dat ik gigantisch veel bekijks had van alle patiënten zodra ik de wachtkamer ik kwam. Super interessant zeg, een westers iemand die mee kwam lopen. Uiteindelijk gingen we dan een soort van beginnen hoor. De dokter had alleen moeite om zich aan de afspraken te houden, hij had nog veel patiënten uit zijn eigen praktijk laten komen voor verwijzingen die hij eerst ging helpen, dus wij zaten daar met af en toe een patiënt. Om de haverklap kwamen patiënten binnenlopen om wat te vragen, privacy kennen ze daar echt niet hoor. Ben je iemand aan het helpen, staan er zomaar 5 andere patiënten opeens in de behandelkamer, met de deur open die allemaal tegelijk aandacht willen krijgen. Werkelijk waar, ik was geschokt door de hygiëne, chaos en het totale gebrek aan privacy. Hoe kan je zo werken!
Ook de behandelkamer was erg oud. De onderzoekstafel had geen wieltjes en kon niet in hoogte versteld worden. Ook van een schoon kleed voor elke patiënt hebben ze nog nooit gehoord. Ik wilde uiteindelijk daar niet eens meer zitten als we een keer een pauze hadden gehad. Eindelijk kwam er iemand op het idee om een schoon laken erover te leggen. Na anderhalf uur was het even rustig en Gerrias besloot maar even wat drinken en snoep te halen in een winkel en hup, daar gingen we, gewoon even winkelen zonder iemand wat te zeggen. Schijnt hier erg normaal te zijn.
Daarna weer even werken tot er weer even geen patiënten kwamen en wij maar even koffie en thee gingen zetten (lees 45 minuten weer weg). Zitten we lekker te kletsen daar, komt opeens onze collega Adel binnen! Hij bleek hier te zijn met zijn vrouw die voor behandeling kwam. Bloed afnemen was best lastig bij haar, en Gerrias is een van de beste hier, dus mocht Gerrias onder toeziend oog van mij en Adel bloed gaan prikken. Vrouwlief vond het vreselijk, maar na een paar pogingen was het eindelijk raak.
Nou, de werkdag duurt tot half 3, maar om half 2 waren de patiënten weg, dus gingen we weer winkelen in onze werkkleding.
Na het werk weer op weg naar Jeruzalem, en natuurlijk een enorme rij voor de checkpoint. In een buitenwijk van Jeruzalem gingen we nog bij zijn zus en zwager op visite en daarna gingen we naar het ziekenhuis, want Gerrias moest om 7 uur alweer werken.
Nou, ik was gigantisch moe zeg, dus ik heb voor en na het avondeten nog even geslapen, want ik heb nog een nachtdienst te doen vannacht!

Donderdag 18 oktober
Vannacht nachtdienst met Waseem en Ahmed. Bij aankomst kreeg ik te horen dat Tony net overleden was. Ook zij lag al sinds ik hier ben in het ziekenhuis.
Wat nog nooit gebeurd was is vannacht gebeurd, ik was zo moe dat ik ben gaan slapen. Normaal blijf ik wakker en mag Waseem slapen, maar zelfs hij zag dat ik vreselijk moe was zodat hij is wakker gebleven. Nou, de 1e ronde zouden we om half 2 starten, kom ik netjes om half 2 Waseem zoeken, blijkt dat hij net klaar is. Hij was dus gewoon eerder begonnen en heeft het alleen gedaan! Nou, ik was blij omdat ik moe was, maar ook boos aangezien het ook gewoon mijn werkdienst is, en het veel beter is om het samen te doen, zeker met de zware patiënten. Maar goed, ik ben maar weer gaan slapen en werkelijk waar, ik heb de bellen niet gehoord en heb een paar uur geslapen. De 2e ronde wilde Waseem ook niet samendoen. Hij ging de B afdeling doen en ik mocht C doen die half leeg was en alleen makkelijke mensen heeft momenteel. Ik heb werkelijk waar nog nooit zo weinig gedaan in een nachtdienst, maar goed, het was wel fijn dat ze mij een kans gaven om wat te slapen deze keer.

Vrijdag 19 oktober
Mijn laatste nachtdienst van de maand en daarna vakantie! Vannacht was ik met Ahmad en Gerrias. Ook Nicola bleef weer uren hangen. Het begin ging lekker, maar daarna sloeg mijn bui toch om naar heel erg slecht! De laatste tijd veel te veel gedaan en te weinig tijd voor mijzelf genomen, dus ja, dat gaat een keer fout. Ik ben maar naar buiten gegaan, want als ik in zo’n bui ben weet ik al dat iedereen in mijn buurt het moet bezuren, ook al hebben ze niets fout gedaan. Die gezichten van mijn collega’s zal ik niet snel vergeten, zo verdwaast keken ze mij na. Eerst kwam Nicola kijken wat er aan de hand was en daarna kwam Gerrias naar buiten. Die besloot dat ik naar binnen moest, want ik zou ziek worden op het koude balkon. Ik wilde gewoon alleen buiten blijven, maar nee hoor, hij was zo bang dat ik ziek zou worden dat hij me naar binnen heeft gesleept, op een stoel heeft gezet met 2 dekens over mij heen om op te warmen. ‘k Werd nog net niet vastgebonden, maar zodra ik weer naar buiten ging werd ik weer naar binnen gesleept zodat ik uiteindelijk maar bij de rest ben blijven zitten. Ach ja, die arme collega’s deden zo hun best en dat waardeerde ik ook heus wel, al was dat niet echt zichtbaar op dat moment.
Om kwart over 6 heeft Gerrias mij naar huis gestuurd zodat ik eerder kon slapen. Toen ik wakker werd en met mijn ouders had gebeld zat ik weer goed in mijn vel en heb ik ze maar even uitgelegd wat er aan de hand was vannacht en dat dat beslist niet met hen te maken had. Gelukkig vonden ze het totaal niet erg en konden ze het helemaal begrijpen. Hopelijk gebeurt het niet nog een keer, en anders weten ze wat er aan de hand is. Het was gelukkig nog maar de 1e keer sinds ik hier ben dat dit gebeurde, dus het valt mij alles mee.
Na het avondeten heb ik weer lekker in het ziekenhuis met Nicola rondgehangen. Wat patiënten bezoeken, Gerrias beroemde theedrinken en natuurlijk heerlijk lol maken met een hoop personeel.

Zaterdag 20 oktober
Vanmorgen nog wat uitgeslapen aangezien het nog best moeite kostte om weer ’s nachts te slapen. Rond 12 uur kwam Esther mij ophalen met de auto en zijn we met Moniek, Annet en een vriendin naar Bethlehem gegaan. Een paar uurtjes hebben we daar rondgelopen en gekeken.
Op de terugweg nog een bakkie gedaan bij Albert en Martha en daarna naar Esthers huis. Een heerlijk begin van de vakantie!

Nou mensen, dat was het dan weer even. De volgende blog waarschijnlijk geen werkverhalen, want ik ga pas de 31e weer werken. Ik ga nu even kijken voor plaatsen om te overnachten want ik ga nog wat dagen weg en dan moet ik wel ergens kunnen slapen natuurlijk.

De hartelijke groet vanaf de Olijfberg en een poot van Hugo