In de lappenmand

Goedemiddag allemaal,

Deze keer een enorme lange blog, zeker 2 keer zo lang als normaal, maar het is dan ook van een lange periode deze keer. En waarom dat zo is, daar komen jullie al lezende wel achter. Ga er maar goed voor zitten, want voorlopig zijn jullie aan het lezen.

Zaterdag 4 augustus
Vandaag een fijn dagje bij Esther. Samen met Hugo hebben we een wandeling gemaakt naar de Mount Scopus en weer terug. Dat is me wat hoor, 2 westerse meiden met een hond. Een hond is hier niet zo’n algemeen verschijnsel als in Nederland en menig persoon is er dan ook bang voor. Hugo loopt op sommige plaatsen los en met een zekere regelmaat zie je iemand opeens met een grote boog over de straat heen lopen om Hugo te ontwijken. Een enkeling rent er van schrik van door en groepen jongens staan stoer Hugo te lokken, om dan als Hugo echt komt opeens op een muurtje te staan, want stiekem zijn ze toch wel bang. Esther en ik moeten natuurlijk vreselijk lachen elke keer en niet iedereen is daar blij mee, maar ach, zolang we Hugo hebben laten ze ons met rust. De enkeling die zelf een hond heeft of had komt juist heel enthousiast naar ons toe, blij om eindelijk weer een hond te kunnen aaien en te spreken met iemand die ook van honden houdt.

Zondag 5 augustus
In de ochtend was ik nog bij Esther en zijn we samen naar de Duitse kerk geweest, maar daarna moest ik toch echt terug naar het ziekenhuis voor mijn dienst. In de kerk zag ik dat Nellie (een nieuwe vrijwilligster) haar arm in een mitella had. Het was nog maar haar eerste week hier, dus ik heb maar even geïnformeerd wat ze gedaan had. Ze was dus tijdens haar 2e of 3e shift gevallen en haar schouder was uit de kom. Dit bleek ze vaker gehad te hebben in Duitsland, maar ze had dit niet aangegeven van tevoren. Als ze dit wel had gedaan was ze hier nooit aangenomen. Er was dus een kans dat ze naar huis gestuurd zou worden i.p.v. 6 maanden te blijven. Heel erg balen natuurlijk voor haar. Mijn shift was met Julian en de 1e uren met Ziad die daarna ruilde met Waseem. Julian is ook een nieuwe vrijwilliger, hij blijft 2 maanden en is één van de vele geneeskundestudenten uit Duitsland die deze maand komen voor 1 à 2 maanden. Het was gelukkig niet zijn eerste dienst en het ging best goed.

Maandag 6 augustus
Vanmorgen ben ik maar eens op zoek gegaan naar nieuwe mokken voor het appartement. Er waren er de laatste maanden nogal wat gesneuveld, dus ik had toestemming van Muriel om alles te halen wat nodig was voor het appartement en daarna zou ik mijn geld weer terugkrijgen. Heerlijk even wat winkels afgelopen naar goedkope, maar toch ook goede en fijne mokken. Ik heb meteen maar grote meegenomen aangezien iedereen de kleintjes laat staan en de grote eruit vist. Dan is het maar beter om allemaal grote te hebben.
De avonddienst begon vandaag heel fijn met Sybille en Julian. Halverwege de dienst kwam er helaas een migraineaanval opzetten dus toen het rustig was ben ik in mijn appartement maar wat medicijnen gaan halen. Omdat ze zagen dat het echt niet goed ging hebben ze mij netjes in een stoel neergepoot en gezegd dat ik daar maar anderhalf uur moest blijven. Uiteindelijk was de hoofdpijn gezakt, maar had ik vreselijke pijn in mijn schouders, armen, bovenrug en nek en was ik zo vreselijk duizelig dat Sybille en Julian de laatste ronden samen hebben gedaan en Sybille me na de dienst naar mijn appartement heeft begeleid voor de zekerheid.

Dinsdag 7 augustus
Vandaag werd ik wakker met nog steeds heel veel pijn, alleen de duizeligheid was weg. Gelukkig was ik vrij, maar voor de zekerheid toch Muriel maar een bericht gestuurd. Ik herkende de klachten van anderhalf jaar geleden en wist dat ik toen pijnstilling en fysio heb gehad tot het over was. Het duurde toen meer dan een maand, dus het leek mij wel zo verstandig om snel te starten met behandeling.
Na een uurtje kwam Muriel met sr. Monika (de directrice) kijken wat er aan de hand was. Sr. Monika heeft toestemming gegeven dat de fysiotherapeut van het ziekenhuis mij mag behandelen voor de klachten zolang als nodig is. Bij de eerste behandeling die vandaag moet gebeuren moet ik vragen of ik pijnmedicatie mag gebruiken. Als dit het geval is moet ik dat doorgeven en krijg ik het uit de apotheek van het ziekenhuis.
Om 12 uur had Ibrahim, de fysiotherapeut tijd en heeft hij eens gekeken wat er precies mis is. Hij vermoed een beknelde zenuw en wil eerst een röntgenfoto laten maken voordat hij verder behandeld. Gelukkig mag ik pijnmedicatie gebruiken en aangezien ik in NL tramadol had gebruikt kreeg ik dat zowaar mee. Alles zonder recept, zonder dokter, heel erg vreemd, maar goed, ik weet hoe het werkt en waar ik op moet letten. Ik mag wel proberen te werken, maar het is nog maar de vraag hoe ver ik daarmee kom.

Woensdag 8 augustus
Omdat de pijn nog zo erg is heb ik ook nog een mitella erbij gekregen die echt zorgt dat ik minder pijn heb. Had ik gister nog pijn in beide armen, de linker is nu helemaal goed gelukkig, dus dat scheelt al een hoop.
Vandaag heb ik een avonddienst met Paul en Adam, en ik zag dat ik de enige vrouw ben voor alle 3 de afdelingen. Nu kan ik echt bijna niets doen dus er zat niets anders op dan mijn collega’s aansturen. Adam werkt normaal op de B afdeling en niet op A, dus hij weet wat te doen met de mensen, maar niet wie er hier uit bed moeten, naar de mis gaan op woensdag en welke mensen in bed blijven. Ook de specifieke dingen van elke patiënt weet hij nog niet. Paul is hier voor zijn 2e avonddienst en moet alles nog leren wat dus betekende dat ik Adam de werkvolgorde vertelde en hij dat ging uitvoeren met Paul, en ondertussen ook Paul alles moest leren. Ook kon ik de bij de makkelijke mensen al wat luiers verschonen en kleding aantrekken zodat mijn collega’s ze alleen maar in de stoel hoefden te zetten. Dat scheelt natuurlijk ook tijd. Ik heb vooral heel veel koffie en thee gezet, patiënten eten gegeven, maar ook heel belangrijk, ik had nu heel veel tijd om met patiënten en familieleden te praten, iets waar ik normaal niet zoveel tijd voor heb. Ik heb alleen op mijn afdeling de vrouwen gedaan die geen mannen accepteren aan hun bed (en dan moesten de mannen nog de transfers doen omdat dat echt onmogelijk was) en op afdeling C werd ik af en toe geroepen om de luiers te verschonen bij de personen die ook geen man accepteren. En in de laatste ronde kon ik wat luiers verschonen bij de makkelijke mensen. Eigenlijk had ik wel medelijden met de mannen hoor, wat hebben ze gerend voor me, en het leek er zelfs op dat ze het niet eens erg vonden. Ze waren al lang blij dat ik was gekomen om alle vragen van ze te beantwoorden en te zeggen wat ze moesten doen.

Donderdag 9 augustus
Vandaag een dagdienst geprobeerd met Issa. Wat een ramp was dat zeg. Uiteindelijk ging het echt niet meer, maar ik heb het gered! Toch een paar patiënten alleen gedaan, alleen de transfers deden mijn collega’s. De fysio kwam mij tegen en hij was niet heel erg blij mij te zien en heeft direct de dagdiensten verboden. Leuk werkje voor de planner dus, ik sta de komende tijd voor veel dagdiensten ingeroosterd, dus dat word veel ruilen wat bijna onmogelijk is door de hoeveelheid nieuwe vrijwilligers. Ik kan nu alleen ruilen met ervaren vrijwilligers en werkers. Aan het einde van de dienst werd ik met iemand van het ziekenhuis naar een ander ziekenhuis gestuurd. Een van onze patiënten was daar voor een röntgenfoto maar had overgegeven, dus ik moest met kleding en luiers daarheen om haar te verschonen. Na 20 minuten kwamen we eindelijk aan in het ziekenhuis, maar onze patiënt was niet in de kamer voor de foto. Toen ze eruit kwamen zagen we al dat verschonen niets ging worden. Een shirt is nog wel te doen, maar liever niet in de wachtkamer. Een broek verschonen in de rolstoel is onmogelijk bij deze vrouw, we hebben dan echt een bed nodig. Aangezien ze toch klaar waren in het ziekenhuis hebben we voor haar een ambulance gebeld voor de terugrit en ben ik met mijn chauffeur teruggegaan naar ons ziekenhuis. Een ritje dus voor niets, maar ach, zo zie je Jerusalem weer eens.
Net terugkreeg ik te horen dat er iemand in de röntgenkamer van ons ziekenhuis was voor mijn foto. Ik daarheen, maar we kregen de apparatuur niet aan de praat. Dan maandag maar als onze fotomaker er ook is.

Vrijdag 10 augustus
Een vrije dag vandaag die ik zeker wel kon gebruiken na die gekkigheid van gisteren. In de middag ben ik met Sybille en Vilma de oude stad ingegaan, naar de Austrian Hospice. Ook hier is een kapel en Sybille heeft me heel veel verteld over alle heiligen in de Kapel, hoe de Katholieken bidden bij de 14? statiën enz. Ook Vilma vertelde soms wat erover. Vilma is de zorggever van een paar oude zusters (nonnen) die bij ons boven in het ziekenhuis wonen en zij houdt onze kapel schoon, doet voorbereidingen voor de diensten enz. Het was dus een katholieke middag, maar wel interessant.
Vanaf het dag van de Austrian Hospice heb je een prachtig uitzicht over de oude stad. Je staat echt in het midden van de oude stad, dus het is een heel ander zicht dan je normaal hebt vanaf daken die niet in de oude stad zijn.
’s Avonds ben ik met Gry naar de Klaagmuur geweest. Het was ondertussen sabbat geworden, maar rond etenstijd voor de Joden, dus erg rustig bij de muur. Voor het eerst was het zo rustig dat ik de muur kon aanraken, de andere keren dat ik er ben geweest moest ik flink op afstand blijven vanwege de drukte. Wat een briefjes zie je tussen de stenen zitten en voor de muur liggen, allemaal met gebeden en wensen van de mensen aan God. 2 keer per jaar worden deze briefjes weggehaald, maar ik gok dat dat al lang geleden was, want er past vrijwel niets meer bij. Het zou mij niets verbazen al de muur binnenkort weer geleegd zou worden.

Zaterdag 11 augustus
Vandaag heb ik een avonddienst. Eigenlijk zou ik een dagdienst hebben, maar zoals gezegd moest daar het een en ander aan veranderd worden. Omdat op de afdeling C (oncologie) wat minder transfers zijn was ik daar ingedeeld met Camille. En ik kon zowaar voor het eerst in een dienst Nederlands spreken. De verpleegkundige was Chaya, en zij is Nederlands. Ze is met pensioen en werkt nog 1 avond in de week en altijd op oncologie. Aangezien ik normaal op geriatrie werk hadden we nog nooit samen gewerkt. Het was wel hilarisch met de patiënten hoor, dit was een taal die ze nog nooit gehoord hadden dus ze zaten heel vreemd te kijken aan het begin. Ook collega’s keken vreemd op, veel wisten niet dat Chaya Nederlands was, en mij horen ze natuurlijk altijd Engels spreken omdat er anders niemand mij verstaat, dus er waren veel verbaasde blikken te zien.
Op de afdeling ligt één Joods vrouwtje wat dement is. Bij iedereen zijn de bedhekken omhoog en zo ook bij haar. Ze kan lopen maar mag dit niet alleen doen omdat dat te gevaarlijk is. Als ze toch naar de wc wil probeert ze wel eens uit bed te klauteren met als gevolg dat haar buurvrouw belt zodat wij op tijd aanwezig zijn. Zo ook vandaag, we kwamen in de kamer en vonden haar omgekeerd in bed. Ze was aan het draaien gegaan en had nu haar hoofd aan het voeteneinde. Camille vroeg haar wat ze van ons wilde. “ik wil mijn hoofd weer daar hebben” en ze wees naar het hoofdeind. Ach, best begrijpelijk toch? We hebben haar weer omgekeerd en zijn weer weggegaan. Even later kwam de verpleegkundige naar ons toegerend. Als jullie haar in de stoel zetten moet ze wel gefixeerd worden, ze loopt nu los. In een stoel??? Ze ligt toch in bed?? Wij weer rennen naar die kamer, geen patiënt, alleen een lachende buurvrouw in het andere bed. Gelukkig vonden we haar op de wc, ze was uit bed geklauterd en zonder looprek naar de wc gewandeld. Wat waren we blij dat ze niet gevallen was. Bij haar buurvrouw kregen we drinken en koekjes en daarna konden we weer gaan.

Zondag 12 augustus
Vandaag weer op afdeling C een avonddienst, deze keer met Waseem. Wat een drama. Eerst belt hij me met de mededeling dat hij te laat was. Daar was ik ook al achter, want ik was hem aan het zoeken aangezien ik vanwege mijn arm de meeste patiënten niet alleen kan helpen. Khitam was vandaag de verpleegkundige en het was onze 1e dienst samen, dus je weet ook niet echt wat je aan elkaar hebt. 5 minuten nadat de shift begonnen was kwam ze mij vertellen dat David, één van onze patiënten net was overleden. Nou, daar sta je dan, alleen op een afdeling waar je de helft van de patiënten niet kent, met voor de 1e keer een patiënt die in je dienst overlijdt. Geen idee wat te doen. Stromen familie, een ander boos familielid die bij mij kwam klagen dat de kleinkinderen in de kamer waren enz. Wat was ik blij Waseem te zien. Helaas had Waseem in zijn hoofd gezet dat ik niet kon werken dus in plaats van meewerken werd ik bijna overal tegengewerkt en luisterde hij totaal niet naar mij. Officieel zouden hij en ik de laatste zorg voor David moeten doen, maar zonder overleg had hij al Adam van de andere afdeling gehaald. Uiteindelijk escaleerde dat natuurlijk en ben ik flink uit mijn slof geschoten tegen hem. Hij was zeer verbaast, waarschijnlijk was ik de 1e die echt boos op hem was vanwege het werken, de meeste durven niet echt bij hem is mijn idee, maar het werkte, de laatste uren kon ik tenminste normaal werken. Ik heb hem wel even duidelijk gemaakt dat hij voortaan beter moet overleggen en aan mij vragen wat ik wel en niet kan doen zolang mijn arm problemen geeft, dus ik ben benieuwd of dat gaat werken. Ik hoop van wel, want ik moet nog een paar maanden hier werken, en heb geen zin in problemen elke keer.
Het lieve vrouwtje van gisteren had druiven voor mij geregeld dus ik heb heerlijk een pauze genomen bij haar in de kamer met wat drinken en druiven.

Maandag 13 augustus
Vanmorgen werd ik door Muriel gebeld. De man voor de röntgenfoto’s was er en de apparatuur werkte, dus of ik kon komen voor de foto. Eindelijk na een week gebeurt er dan weer iets. En inderdaad, alles werkte en er werden 2 foto’s gemaakt. Direct daarna stond het hokje vol met mensen om mijn charmante foto’s te bekijken. De fotoman, fysiotherapeut, dokter, directrice, Muriel en ik. En goed nieuws, het is geen beknelde zenuw, maar een spier die alle problemen veroorzaakt. Ook zat de plek iets lager in mijn nek dan we dachten. Het is dus veilig om fysiotherapie te krijgen en om door te werken, al moet ik natuurlijk uitkijken. Ondertussen was ik ook nog eens snipverkouden geworden, een cadeautje van Gry.
Vanavond een avonddienst met Gry op C. Een heerlijke relaxte dienst, heel wat anders dan gisteren. Natuurlijk weer bij onze patiënt onze pauze gehouden, daar ontkomen we echt niet aan!

Dinsdag 14 augustus
Vandaag een dagdienst. Ik had gisteren nog gevraagd om het om te ruilen omdat ik het idee had er niet aan toe te zijn, maar ik kreeg de mededeling dat hij expres Abdallah bij mij had geplaatst en of ik het wilde proberen omdat ik de laatste dagen wat minder pijn had. Ach ja, ik ben wel weer zo goed om het te proberen. Ik kwam er alleen achter dat onze andere partner Stephanie was, en dat betekende dat dit haar eerste dagdienst was en dat ik haar moest inwerken. Nou, superfijne start, iemand inwerken als je zelf maar half functioneert. Gelukkig heeft Stephanie een klein beetje ervaring vanuit Duitsland en leerde ze heel erg snel, zo snel dat toen ik uiteindelijk patiënten ging eten geven omdat het teveel was zij gewoon 2 patiënten alleen deed. Nooit meegemaakt dat iemand met weinig ervaring dit deed op de 1e dag, maar het was een aangename verrassing. Aan het einde van de dienst kwam ik Murad, de apotheker, tegen. Aangezien ik mijzelf al een paar nachten wakker hoest en hij de vorige keer medicijnen had voor mij heb ik maar weer om medicijnen gevraagd. Zowaar, ik kreeg nu een andere hoestsiroop en codeïne, ook weer allemaal zonder recept of tussenkomst van de arts. Ook kwam ik Ibrahim, de fysiotherapeut, tegen die beslist niet blij was mij tegen te komen in een dagdienst. Ik moet de eerstvolgende tijd geen dagdiensten draaien, doe ik het wel gaat hij met de planner praten dat het verboden is. Precies wat ik al dacht, maar goed, hopelijk werkt Issam nu mee met het wisselen van al mijn diensten.

Woensdag 15 Augustus
Een dagje vrij. Eindelijk weer een afspraak met Ibrahim voor een massage, want dat is hard nodig. Na de massage heeft Esther mij opgehaald met de auto omdat het te zwaar is om met mijn spullen met de bus naar haar toe te komen. Heerlijk om elkaar weer te zien, want van het weekend lukte niet omdat al mijn diensten veranderd waren. Omdat Esther een belangrijk voorstel afhad en ik zo’n gekke week achter de rug had zijn we ’s avonds heerlijk uit eten gegaan in de Jaffastraat. Ook Hugo mocht mee, en wat vond hij het moeilijk om stil te zitten, zeker als er honden en katten in zijn blikveld kwamen. Hij had echt een puberbui. Na het eten hebben we nog wat winkeltjes afgelopen en heb ik een prachtige rok gevonden waar ik heel erg blij mee ben. Op de terugweg naar huis nog frozen yoghurt gegeten, stiekem is dat onze favoriet.

Donderdag 16 augustus
Weer een dag vrij. Vanmorgen hebben we tegenover de compound een halfuurtje geholpen met druiven plukken. Hugo had de dag van zijn leven, hij mocht vrij rondrennen, zag ontzettend veel katten en was aan het einde helemaal moe. Natuurlijk kwam ik weer een wesp tegen die mij stak in mijn hand, maar het viel mee, gelukkig niet allergisch voor die beesten en eigenlijk vrij weinig last ervan gehad. ’s Middags zijn Esther en ik in Tel Aviv naar de Ikea geweest. Onze lunch hebben we daar gedaan en daarna zijn we wezen winkelen in de Ikea. ’s Avonds hebben we gepicknickt met Albert en Marta en de kinderen op de compound.

Vrijdag 17 augustus
Vandaag dacht ik lekker nog wat uit te slapen, maar nee, Hugo had besloten om te piepen nu Esther weg was. Doet hij normaal nooit, maar vandaag blijkbaar wel. Wat was hij blij dat ik uit bed kwam, helemaal enthousiast was hij. Vanmiddag kregen we het nieuws dat Rina, een patiënt van oncologie was overleden. Voor velen kwam het echt als een schok, ze heeft hier 2 jaar gewoond, was de laatste tijd flink achteruitgegaan, maar het leek alsof ze nog 1 à 2 maanden zou leven, het kwam dus echt onverwachts. Ze was een moeilijke patiënt die heel erg veel aandacht vroeg, maar wat was ik blij dat ik de laatste diensten op de afdeling geduld voor haar kon opbrengen, meestal lukte dat dus niet omdat ze soms zo onredelijk kon zijn. Onze laatste momenten samen zijn gelukkig erg goed geweest. Rond 7 uur ’s avonds heeft Esther mij afgezet bij het ziekenhuis en ben ik een paar uurtjes gaan slapen, want vannacht heb ik mijn allereerste nachtdienst. Dat zal rustiger zijn dat verwacht, aangezien het altijd Rina was die de hele nacht door belde en je bezighield.

Zaterdag 18 augustus
Mijn eerste nachtdienst met Hanna (man). Wat een lol hebben wij samen gehad vannacht. Onze 1e shift dat we echt samenwerkten, maar wij willen er wel meer hebben. De halve nacht hebben we op het balkon gezeten, daarna binnen omdat het te fris werd. Heel veel gekletst over van alles en nog
wat, veel gelachen en natuurlijk ook onze rondes gedaan en de bellende mensen geholpen. Er kwam niet veel van slapen, maar dat maakt niet uit. Deze eerste nacht beviel me enorm goed. In de ochtend wat proberen te slapen, maar om half 12 alweer klaarwakker, dus dan maar even lunchen in het ziekenhuis. ’s Middags toch maar weer een paar uur slapen zodat ik uitgerust ben voor de volgende nachtdienst.

Zondag 19 augustus
Ik zou de nachtdienst hebben met Waseem, maar die had geruild omdat hij niet lekker was, dus had ik daar Issa voor mijn neus staan. Helemaal niet erg, want wij zijn altijd een goed team samen. Voor het eerst met Sofia als verpleegkundige, zij werkt 5 van de 7 nachten op B en C. Issa heeft meteen maar verteld dat ze erg kritisch is en dat ze alles wat wij doen controleert. Gelukkig vertelde hij ook hoe zij vindt dat alles moet, dus als we dat doen zou het goed moeten gaan. Ik had het idee dat Sofia mij extra in de gaten hield, want ze weet heel goed dat ik altijd op A werk en dus de patiënten B en C niet zo goed ken. Elke keer kwam ze weer vertellen hoe bepaalde dingen moesten zodat ik dacht, ik werk hier al 4 maanden, dat weet ik allang! Maar goed, ik moet haar vertrouwen winnen, dus vriendelijk blijven, praatje aanknopen en verder mij goed gedeisd houden. Het was zo rustig vannacht dat ik een hele les van mijn studie heb kunnen doen tussen de rondes en bellen door. En ja, je gelooft het niet, Sofia gaf ons een compliment!! Een goede start voor mijn volgende nachtdiensten met haar.
Ondanks dat ik niet moe was toch maar naar bed gegaan. Tot mijn verbazing in slaap gevallen en rond 3 uur pas wakker geworden. Ik was net 5 minuten wakker toen Esther belde dat ze er bijna was met de auto, of ik mee ging. Dat was dus razendsnel aankleden en mijn tas inpakken om te overnachten bij Esther. ’s Middags hebben we een preek geluisterd en ’s avonds zijn we naar Christ church geweest.

Maandag 20 augustus
Een dagje vrij. Om half 11 een afspraak met Ibrahim, dus ik terug naar het ziekenhuis. Geen Ibrahim te vinden. Hij bleek een week vrij te zijn vanwege het slachtfeest, maar schijnt chaotisch te kunnen zijn met afspraken maken, tja, daar kwam ik ook achter.
Dan maar met Gry de Jaffastraat in om wat te drinken en lekker te kletsen. Later op de middag ben ik met Esther naar een ander deel van de Jaffastraat geweest om inkopen te doen en ’s avonds heb ik op Hugo gepast. Hugo heeft nu een vriendinnetje gevonden die maar 1 maand ouder is. Wat hebben ze lekker gespeeld vanavond zeg!

Dinsdag 21 augustus
Een belangrijke dag voor de Moslims van het slachtfeest. Langs de compound kwam een hele optocht langs. Niet dat ik ze zag, maar ik hoorde de muziek des te beter. Je bent meteen wakker hoor.
Vandaag een avonddienst met Adam, Gerrias en Elisabeth. Het was de 1e keer dat ik Elisabeth echt zag, maar het was haar 7e avonddienst en ze werkte al best goed! Ik was echt trots op haar, ze wist al zoveel en kon al zoveel alleen ook. Dat belooft wat als ze hier een jaar blijft, volgens mij mogen we blij zijn met deze vrijwilligster. De laatste helft was Sofia de verpleegkundige, ze draait alleen maar nachten op B en C, en nu dus ook een halve avond op A, dus was danig de weg kwijt. Nu ze mij kon vroeg ze mij zowaar wat ze moest doen, alsof ik dat weet, ik ben geen verpleegkundige hier, maar ach, ze was zeer positief over mij deze paar uur, dus ik heb haar maar geholpen zoveel als mogelijk was.

Woensdag 22 augustus
Vandaag weer een avond op C met Stephanie. Wat een gedoe zeg. Na 45 minuten was de overdracht pas klaar dus we begonnen pas erg laat met de 1e ronde. Op A hadden ze Julia als enige vrouw, en aangezien ze hier nog maar kort is wist ze het niet klaar te spelen met een patiënt die de mannen niet accepteert dus werd ik erbij gehaald. Ook was op A iemand niet op komen dagen omdat er met het ruilen van diensten dingen waren misgegaan. Uiteindelijk hebben Stephanie uren achter elkaar rondgerend zonder pauze. Ik kon gaan eten om kwart voor 8 en zij om kwart over 8, maar ja, we waren echt niet eerder klaar. Op A was Julia niet lekker gevonden dus zij was gewoon naar huis gegaan en had Issa alleen achter gelaten. Elke keer kwam hij naar B of C een vrouw lenen omdat hij als man niet geaccepteerd werd door sommige patiënten. Aan het einde van de avond had ook B mijn hulp nog nodig dus tja, ik kan nog steeds niet volledig werken maar heb noodgedwongen alle afdelingen gehad vanavond. Gelukkig zag de directrice mij ook rennen overal terwijl ze wist dat ik best veel pijn had, dus ik kreeg een groot compliment. Toch fijn dat dat ook gezien wordt.

Donderdag 23 augustus
Een avonddienst op A met Issa en Paul. Een vrij relaxte dienst, ondanks dat ik met Paul samenwerkten die nog niet echt het overzicht te pakken heeft waardoor het tempo wat lager ligt. Een patiënt heeft een ander soort bel, niet 1 via het elektrische systeem maar meer zo’n bel die de kerstman altijd heeft. Ik kwam net terug van het diner en Issa komt direct naar mij toe met de mededeling, de kerstman belt voor je! Ik wist meteen naar wie ik toe moest gaan. 1 van de dames die alleen maar vrouwen wil. Nadeel is wel dat we de hele avond allemaal kerstliedjes aan het zingen waren.
Bijna aan het einde van de shift waren we de laatste patiënt aan het verschonen. Het duurde nogal even want het hele bed was nat en ze had overgegeven, dus alles moest verschoond worden. Ik was daar met Paul, en hij ging even snel naar een patiënt die aan het bellen was om te vertellen dat het een paar minuten zou duren. Nou, dat accepteerde mevrouw niet. Ten eerste wilde ze een vrouw aan haar bed, ten tweede moest en zou ik per direct komen en ze begon Paul toch uit te schelden. Ze heeft een vreselijk harde stem en begon toen hij weer naar mij kwam te brullen: Help, Help, Help!!!! Wij lagen helemaal in een deuk op de andere kamer, het was werkelijk door het hele ziekenhuis te horen. Sr. Monika en Muriel die beneden waren kwamen als een haas naar boven gespurt om te kijken wat er toch allemaal misging en waren zeer verbaast om alleen maar een ongeduldig iemand aan te treffen die niet bereid is om 1 minuut te wachten. Ze zijn haar samen gaan verschonen, jaja, de directrice en de contactpersoon van de vrijwilligers, en hebben haar een enorme uitbrander gegeven. Ze is haar boekje flink te buiten gegaan door zo te schelden tegen vrijwilligers. En Paul en ik, wij kregen een compliment dat we ondanks alle dreigementen niet aan haar eisen toegaven en bleven bij een patiënt die onze zorg veel harder nodig had op dat moment. En dat we ons er niets van aan moesten trekken dat ze zo tekeerging. Ach, bij ons werkte het op onze lachspieren, dus eigenlijk waren we vrij vrolijk.

Vrijdag 24 augustus
Vanmorgen een poging tot uitslapen gedaan maar dat is een beetje mislukt. Eindelijk was mijn arm een tijdje goed genoeg om te kunnen typen en eindelijk deze blog te schrijven. Ik was jullie echt niet vergeten hoor mensen, het probleem is gewoon dat ik meestal te veel pijn heb om te kunnen typen, en dat zal nog wel een aantal weken duren waarschijnlijk. Voorlopig dus waarschijnlijk alleen maar avonden en nachten werken, ochtenden is echt te zwaar, maar ach, een geluk bij een ongeluk, de ochtenden vind ik het minst leuk.
Nou mensen, ik ga nog kijken of ik nog een paar uurtjes kan slapen vanmiddag, want vannacht moet ik werken en morgenmiddag ook. Ik heb dus alleen een korte ochtend morgen om wat te slapen dus zal een paar uurtjes vanmiddag moeten pakken.

Heel veel liefs vanuit Jeruzalem!!