4 maanden in Jeruzalem

Goedemiddag allemaal

Vandaag ben ik precies 4 maanden in Israël, bijna op de helft! Het is een stuk droger dan toen ik aankwam, en ook wat warmer, maar wat heb ik al een prachtige tijd gehad. Een tijd met heel veel ups en soms wat downs, maar zeker de moeite waard.
Hierbij weer mijn belevenissen van de afgelopen week.

Woensdag 18 juni
Vandaag heb ik een avonddienst gehad met Karen, Louis en Adam. Dat zou moeten werken met 4 mensen, maar helaas, Adam was er maar tot 19 uur en Karen had zo’n rugpijn dat ze niks zwaars kon doen, dus heel erg veel hadden we helaas niet aan haar. Gelukkig was Khaleel de verpleegkundige. Ik help hem altijd met de medicatie, en zowaar, hij ging nu ons helpen! Ideaal natuurlijk, het scheelde mij en Louis een hoop werk.

Donderdag 19 juni
Een heerlijke vrije dag vandaag. Vanochtend heb ik me maar eens beziggehouden met wat ander vrijwilligerswerk wat ik normaal in Nederland ook doe. Kostte me een aantal uren, en klaar is het nog niet, maar ik ben gelukkig wel een eind opgeschoten. ’s Middags waren we van kwart voor 3 tot 3 uur uitgenodigd met al het personeel door een patiënt om taart te komen eten en wat te komen drinken in de eetzaal. Ze was in het ziekenhuis geweest en was nu zo ontzettend blij dat ze weer bij ons terug was dat ze dat met ons wilde vieren. ’s Middags ben ik nog een paar uur aan het borduren geweest, een heel getel en gepruts, zo aan het begin van wat nieuws, maar goed, het gaat heel mooi worden, dus ik ga rustig verder. In de avond ben ik met Jacky uit eten geweest in Jaffastreet. Heerlijk mensen kijken onder het genot van goed en betaalbaar eten. Natuurlijk hoort kletsen er ook bij. Na het eten heb ik bij Jacky in het appartement nog wat gedronken samen met Jacky en Nele.

Vrijdag 20 juni
Vanavond had ik weer een avonddienst met Issa en Gerrias, het perfecte team. Fabiënne had weer wat lekkers meegenomen zoals gewoonlijk. Geen wonder dat iedereen met haar wil werken! Heerlijke, rustige dienst gehad.

Zaterdag 21 juni
Vandaag ben ik op mijn vrije dag naar Esther geweest. Heerlijk samen relaxen. Geen werk voor haar, geen (huis)werk voor mij, gewoon doen waar we zin in hebben. Ik had mijn borduurwerk meegenomen en ben dus een lekker eindje gevorderd en Esther zat achter de naaimachine. We hebben als we samen zijn eigenlijk altijd de RO op, dus gegalmd dat we hebben!! Maar goed dat haar huis dikke muren heeft, want ik weet niet of de buren anders zo blij met ons zouden zijn.
’s Avonds reden we nog langs een garage omdat Esther een code moet hebben voor de radio/cdspeler. Nou, 2 Westerse vrouwen konden op alle belangstelling rekenen. Voor we het wisten stond al het personeel rond de auto en ze waren niet meer van ons weg te slaan. Ze vonden het duidelijk erg interessant, maar ik voelde me toch wel wat ongemakkelijk met al die blikken, gelach en gesmoes zo om ons heen. Natuurlijk hebben we er achteraf flink om gelachen.

Zondag 22 juni
Een ochtenddienst met Pauline en Christian. Een best soepele dienst alhoewel ik de helft van de patiënten alleen gedaan heb. Bij de laatste zaten ze nog te twijfelen wie dat samen gingen doen en wie vrij was. Uiteindelijk hebben ze dat toch maar samen gedaan aangezien ik de ene helft al alleen had gedaan. Ze begrepen wel dat ze die andere helft dan toch samen moesten delen. Na het werken ben ik zoals elke zondag naar Esther gegaan. Samen hebben we een preek geluisterd, en vlak voor we klaar waren kwam Lineke binnen. Na een gezellige avond zijn we lekker gaan slapen.

Maandag 23 juni
Na een goede nacht werd ik wakker en was Esther al weg. Alleen Lineke en Hugo waren er nog. We hebben samen ontbeten, nog een beetje gerommeld en zijn toen weggegaan. Ik had een avonddienst met Issa en Linus. Issa was tot 19 uur, dus daarna moesten Linus en ik het samen zien te redden. Natuurlijk kunnen wij dat samen, ik raak er al steeds meer aangewend dat we aan het wachten zijn op de nieuwe groep vrijwilligers dus niet voldoende mensen hebben om te werken. ’t Zal nog gek zijn als we weer genoeg mensen hebben elke dag.

Dinsdag 24 juni
Vandaag een vrije dag, waar ik eigenlijk niets, maar dan ook echt niets heb uitgevoerd. Gewoon eens een dag niet werken, winkelen, naar Esther, maar gewoon echt niks doen. Heerlijk vroeg gaan slapen, soms heeft een lichaam dat gewoon even nodig, een dag in de relaxmodus.

Woensdag 25 juni
Vanochtend een ochtenddienst met Charles. Rennen, vliegen, draven, want we zijn nu ook al in de ochtenden onderbezet. Normaal horen we met minimaal 5 en het liefst 6 mensen te werken, nu waren we met 4. Dit betekend dat we vrijgesteld werden van het douchen en alle mensen in bed moesten wassen om zo op tijd klaar te zijn. En ja mensen, we hebben het gered!! Van de 12 mensen heb ik meer dan de helft gedaan, maar ik had zelfs nog 5 tot 10 minuten pauze tussendoor en we hadden nog tijd over voor de lunch, dus eigenlijk waren we best verbaast. Met douches erbij hadden we het niet gered, maar nu wel gelukkig.

Donderdag 26 juni
Vanochtend weer een ochtenddienst met maar 4 mensen. Deze keer met Christian, en we moesten ook douchen volgens de planning. Gelukkig hadden wij maar 2 mensen om te douchen, dat scheelde werkelijk enorm, en Christian is sneller dan Charles. Toch moesten we flink aanpoten. Van de andere helft van de afdeling kwam Pauline een beetje in paniek naar mij toe, ze moest iemand douchen, maar die wilde beslist niet meewerken, was boos en sprak alleen maar Frans en Hebreeuws wat zij niet verstaat. Laat het nu net de vrouw zijn die mij als favoriet heeft. Ik heb dus besloten dat Pauline 1 van mijn patiënten zou wassen, dan zou ik haar patiënt wel proberen, kijken of ze bij mij wel wil. Ik kwam de kamer binnen en haar gezicht klaarde op! Helemaal blij was ze dat ik er was. Ze wilde eigenlijk niet douchen, maar helaas, alles stond klaar, dus hoplakee, op de douchestoel naar de douche. Helemaal beduusd was ze, normaal luister ik naar haar, maar nu ging ik mijn eigen gang in een hoog tempo. Toch bleef ze vriendelijk en bleef ze lachen naar mij. Ik was daar wel blij mee, want voor douchen was het mijn 2e keer nog maar met haar en wist ik echt haar routine niet. Pauline was reuzeblij, want ze zag er echt niet doorheen, en dat in haar laatste week.
Even later werd ik op de gang aangesproken door een vrouwtje wat me de hele tijd al iets duidelijk probeerde te maken, maar ik verstond haar voor geen meter. Laat zowaar Pauline het volgen! Ze bleek een cadeau voor mij te hebben. In haar kast hing een afschuwelijke, grote, zwarte leren jas uit het jaar nul die ik moest passen. Geloof me, als het meer dan 25 graden is binnen wil je dat echt niet, maar ze bleef maar brullen dat ik hem aan moest trekken. Ik trok hem aan, veel te groot, hij maakte mij wel 2 keer zo breed, hing op mijn knieën en de knopen zaten zo laag dat het gewoon niet sloot. Pauline moest vreselijk lachen, het zag er werkelijk niet uit!!! Helaas vond mijn patiënt hem geweldig staan en ik moest hem echt aannemen. Ik snap nog werkelijk niet wat deze jas in haar kast deed, want zelf is ze een klein, mager vrouwtje. Ik heb hem maar in de office gelegd en Fabiënne gevraagd wat ik daar nu weer mee moest doen. Die moest ook vreselijk lachen, paste hem zelf nog even, maar we hebben hem maar weg gesmokkeld, terughangen zou alleen maar voor een woedende vrouw zorgen.
Een andere vrouw zat een half uur lang te gillen dat ze nodig moest, maar niet kon. Nu konden wij dat niet echt voorstellen gezien wij bijhouden wat ze doet, maar goed, ze heeft er iets voor gekregen. Bleek uiteindelijk dat ze toch gelijk had. Ik heb nog nooit zoveel gezien. Toen de pijn bij haar weg was begon ze weer grappen te maken. Ze vertelde dat ze geen kinderen had, maar ik moest de verpleegkundige vertellen dat ze nu wel wist hoe een geboorte aanvoelde. Ze vond het erg jammer dat ze nu een bevalling had gehad, maar nog steeds geen kind had.

Vanavond ga ik nog met Esther op stap, en van vrijdag op zaterdag slaap ik een nacht in de woestijn. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat zal zijn!!

Hartelijke groeten vanuit het warme, droge, maar prachtige Jeruzalem!