Een dikke kakkerlak

Shalom

Ik ben in de vorige blog ook nog vergeten te vertellen dat tante Carla ook nog wat meegenomen had uit Nederland van de familie. Een heerlijke reep chocolade, een kaart van Marjanneke en de verlovingskaart van Marjanneke en Erik. Erg jammer dat ik daar niet bij kan zijn, maar het is niet anders. Dat zijn helaas de mindere kanten aan het vrijwilligerswerk in Israël, je mist alle gezellige bijeenkomsten met familie en vrienden. Een hele enkele keer vind ik dat moeilijk, zeker als ik dan de verhalen hoor en foto’s zie. Aan de andere kant heb ik het hier ook zo goed. Ik heb Esther hier, een hele stapel vrijwilligers waar ik het goed mee heb en ook hier word ik steeds vaker uitgenodigd door vrienden van Esther. Uiteindelijk zal ik dit ook weer missen als ik in Nederland ben.

Maandag 18 juni
Vanavond is tante Carla even op bezoek geweest in het ziekenhuis. Erg leuk om het weer te kunnen laten zien aan een bekende.

Dinsdag 19 juni
Vanmorgen een ochtenddienst met Florian en Esther. Voor de andere helft stond Hana ingepland. Tot mijn verbazing zag ik nergens die Hana die ik afgelopen week had leren kennen, maar wel een wildvreemde jongen. Bleek dat dit een nieuwe vrijwilliger was met precies dezelfde naam. Je zit toch even gek te kijken hoor, als er een heel ander iemand voor je neus staat!
De shift ging eigenlijk vrij soepel. Esther leerde mij nog wat nieuwe dingen aan die zeker handig zijn om te gebruiken, dus als ik nog eens iemand moet inwerken kan ik meteen de nieuwe dingen aanleren.
Na mijn werk naar Esther (de Nederlandse) gegaan want die was jarig. Het was erg gezellig met de Nederlandse familie, oudcollega’s en buren van Esther. Ik begin nu een klein beetje de buren te kennen, en ben nu ook al uitgenodigd bij 1 van de buren om een keer met Esther langs te komen. ’s Avonds heb ik nog even wat bij Esther gegeten en toen ben ik weer naar huis gegaan. Een Australische vrouw bij de bushalte wist nog niet precies hoe de bus werkte en wat normale prijzen waren, dus die heb ik maar op sleeptouw genomen naar de Damascusgate. We moesten er tenslotte allebei naar toe.
En je gelooft het niet, maar ik was niet thuis toen Ali kwam om onze lamp te maken! Hij had niet de goede lamp, maar wel een andere die paste. Hij gaat nu een stapel van de goede lampen bestellen omdat de kans wel aanwezig is dat deze lamp het binnenkort ook laat afweten omdat het niet de officiële lamp is. Ach ja, zolang hij het doet zijn we er blij mee.

Woensdag 20 juni
Een ochtenddienst met Hermann de priester/pastoor. Het begin van de dienst verliep vrij soepel, maar toen we de laatste patiënt wilden wassen begon het hoor. We kregen de mededeling dat er een nieuwe patiënt werd verwacht, en of we het bed en het nachtkastje wilden voorbereiden. Nu hadden we hetgeen van beiden ooit gedaan, maar ja, ik was de klos en moest dus gaan verzinnen wat er allemaal geregeld moest worden. De verpleegkundige zei dat ze er wel vertrouwen in had en dat ze het na afloop zou controleren. Nadat we de laatste patiënt gewassen hadden ben ik dan maar eens aan de slag gegaan. Eerst het bed. Vrij logisch dat dat natuurlijk opgemaakt moet worden. Aangezien dat een dagelijkse bezigheid was kostte dat niet veel moeite. Er lagen zowaar een stapel schone kussens in de kast, normaal zijn die nergens te vinden, dus ik had geluk. Toen het nachtkastje, tot mijn verbazing stond dat niet naast het bed. Dan maar het ziekenhuis door opzoek naar een bed wat buiten gebruik is en een nachtkastje heeft zodat ik dat kan stelen zoals ze blijkbaar ook bij ons hadden gedaan. Na even zoeken vond ik een nachtkastje aan de andere kant van het ziekenhuis. Ik heb het maar meegenomen naar de juiste plaats en helemaal schoongepoetst. Toen een set voor de mondverzorging klaargemaakt en op het kastje gezet en een nieuwe fles handenalcohol aan het bed gehangen. Nou, ik was alleen de thermometer vergeten, verder klopte het prima.
Meteen hierna diende het volgende ding zich aan. Een man moest van de wc weer op zijn stoel. Net als een paar weken geleden wilde hij niet zo goed meewerken met als gevolg dat we hem weer op de grond hebben laten zakken aangezien de stoel niet meer haalbaar was. Ze gaan nu een stevig gesprek met de man voeren, aangezien hij in de tussentijd dit ook al met andere vrijwilligers heeft gedaan. Hij gaat waarschijnlijk flink op z’n kop krijgen, dus hopelijk wil hij de volgende keer meewerken en landt hij netjes in zijn stoel. We hebben hem met 5 mensen weer omhoog getakeld en in zijn stoel gezet. Volgens de man waren we onhandig.
Ondertussen was op de andere helft van de afdeling een vrouw continu aan het gillen en schelden. Haar speciale matras was kapotgegaan gisteravond. Het nieuwe matras van vandaag werkte niet, dus moest er weer gewisseld worden. Iedereen werd uitgescholden voor leugenaar en bedrieger, ze schreeuwde waarom God haar liet leven als alles zo tegenzat en ga zo maar door. Alles en iedereen kreeg de schuld, of het nu terecht was of niet. Uiteindelijk gingen we niet eens meer kijken daar, we konden geen woord zeggen want het schelden ging continu door en verergerde als ze iemand zag.
En dan onze oude directrice die helemaal de weg kwijt was. Ze had vanmiddag weer een begrafenis en wilde de familie in Frankrijk daarover bellen. Nu schijnt ze vroeger een telefoon op haar kamer te hebben gehad, maar die heeft ze dus al lang niet meer. Ze dacht dat ze 2 telefoons in bed had, maar die werkten niet. De ene telefoon zorgde ervoor dat haar bed bewoog, dit bleek dus de bediening van het elektrische bed te zijn. De andere telefoon had maar 1 knopje, en elke keer stonden wij bij haar bed als ze die telefoon probeerde. Tja, dat was gewoon de bel om de verpleging te laten komen. Ik heb nog geprobeerd om uit te leggen wat de telefoons echt waren, maar dat hielp niet. Het waren telefoons, en iedereen die dat niet geloofde was dom. Prima, dat betekende dus dat iedereen dom was vandaag behalve zij. Het was sneu voor haar, maar eigenlijk moesten we er ook wel om lachen. We weten gewoon dat over een paar uurtjes alles weer normaal is en dat zij dan ook weer weet wat het echt is.
Ach ja, vandaag was ik dus onhandig, een leugenaar en dom. Het is een interessant rijtje geworden. Gelukkig had iedereen hetzelfde rijtje en hebben we er heel hard om gelachen met z’n allen.
Bij het middageten lag er een kaart voor mij. Hij was van oma en helemaal volgeschreven. Het begint sommige mensen nu wel op te vallen dat er de laatste weken regelmatig post ligt voor mij wat de 1e 2 maanden niet zo was. En ik, ik vind het leuk en geniet ervan.

Donderdag 21 juni
Vanmorgen werd ik net op tijd wakker om Helene gedag te zeggen. Zei vertrok weer naar Frankrijk. Toen ik Muriel bij het middageten sprak vroeg ik wanneer er nieuwe vrijwilligers zouden komen. Dat zou nog wel even duren zei ze, maar als ik wilde mocht ik wel verhuizen naar de kamer van Helene. Die kamer is een heel klein beetje kleiner, maar heeft een raam, en dat raam mis ik best wel. Ik heb het aanbod aangenomen en ben nog voor de middagshift een paar meter verhuist naar het kamertje met raam. Heerlijk hoor, een bed wat niet kraakt. In de avondshift wilde ik bij de nieuwe patiënt gaan kijken, maar het bed was leeg. Toen ik vroeg waar hij was bleek hij gisteravond overleden te zijn. Hij is hier dus maar een paar uurtjes geweest. De shift liep best wel lekker. Gelukkig dacht ik er ’s avonds aan om de goede kamer in te lopen en niet mijn oude, lege kamer.

Vrijdag 22 juni
Vandaag een fijn dagje vrij. Ik heb een beetje over Jaffastraat gelopen en ben wat winkeltjes in geweest. Helaas kwam er migraine opzetten, dus de rest van de dag thuis geweest. ’s Avonds liep ik naar de badkamer en ja hoor, ik zag wat ik gehoopt had nooit te zien in ons appartement. Een wandelende, dikke kakkerlak. Pauline wist niet meer hoe ze het had. Kheb snel mijn schoenen gehaald en ben er toen bovenop gestapt. Het was een hoop gekraak, maar hij was dood. Meestal zijn ze niet alleen, dus we deden geen stap meer zonder schoenen aan. Meteen maar een bericht gestuurd naar de andere appartement bewoners met de mededeling dat we morgenochtend uitgebreid zouden schoonmaken met z’n allen. Iedereen was tenslotte vrij ’s morgens. Ook Ali en Muriel maar even bericht aangezien die dit moeten weten.

Zaterdag 23 juni.
Vanmorgen heeft iedereen zijn schoonmaakklus uitgebreid gedaan en ook de eigen kamers. We kwamen geen kakkerlak meer tegen, maar ja, het zijn nachtdieren, dus je weet maar nooit. Muriel kwam ook met Ali even langs. Ze waren zeer tevreden over onze snelle aanpak en Ali zou later nog langskomen voor de zekerheid met een spuitbus. Hij heeft het stopcontact in mijn kamer gerepareerd dus nu heb ik ook weer stroom op mijn bureau. Dat deed het namelijk niet toen ik verhuisde. ’s Avonds had ik na lange tijd weer een shift met Khaleel. Toen het rustig was moest ik met hem mee, ik mocht de insuline gaan geven aan de patiënten. Hij was alleen helaas vergeten mij mee te vragen bij het zetten van een neussonde, maar hij stelde wel allemaal vragen erover. Volgende keer wil hij dat ik de sonde ga zetten in bijzijn van hem, zou voor mij de 1e keer zijn bij een echt mens, ik heb het alleen nog maar op poppen gedaan. Hopelijk komt hij wat vaker op mijn afdeling werken, meestal staat hij op de afdeling waar ik nooit werk.

Zondag 24 juni
Wat voelde ik me beroerd zeg, na het ontbijt. Ik had nog niet de helft op van normaal en was zo misselijk. Maar ja, ik wilde me niet ziekmelden, want we waren onderbezet op de afdeling. We horen met 6 te werken, staan normaal met 5, maar waren nu met maar 4 mensen ingeroosterd. Als ik me dan ook nog ziekmeld blijven ze met maar 3 achter, dat kan ik ze ook niet aandoen! Gelukkig hielden ze allemaal rekening met me. Ik deed wat ik kon doen en zat wat vaker bij te komen. Ik kon alleen maar drinken en niks eten en had me toch een buikpijn. Ik heb zo doorgeworsteld van 7 tot half 2, toen werd ik door Mohammed (de verpleegkundige) naar huis gestuurd. Ik was er ondertussen wel achter dat ik verstopt zat door waarschijnlijk veel te weinig drinken. Tijd om dus heel veel te gaan drinken om alles weer op gang te krijgen. Heel erg stiekem mistte ik mijn moeder nu wel, maar goed, het was niet anders, ze kon niet zomaar even langs komen helaas.
Toen Gry thuiskwam om 3 uur ging ze meteen de stad in om een mango en een grote bus bouillon te halen zodat ik iets anders kon drinken dan water. Arme meid, ze had de hele dag al het grootste deel van mijn werk gedaan! Ik kon helaas niet naar Esther toe, maar goed, na de mango en de bouillon begonnen eindelijk mijn maag en darmen wat activiteit te vertonen waardoor ik gelukkig iets opknapte. Aan het eind van de avond was ik echt al een stuk beter gelukkig en kon ik normaal slapen.

Maandag 25 juni
Ik voelde me redelijk toen ik wakker werd. Ik moet heel erg oppassen met eten en hele kleine porties nemen, maar het gaat goed. Heerlijk mijn spullen ingepakt en naar Esther gegaan, ik ben 2 hele dagen vrij!
Bij Esther hebben we het 1e hondenkussen opgevuld met piepschuimballetjes. Geeft een troep hoor mensen, nooit aan beginnen! Je vindt die dingen na afloop echt overal. Het resultaat was wel goed, hopelijk vindt hondje Hugo het ook fijn als hij komt. Straks nog een beetje rommelen bij Es in huis als Esther weg moet. Ik red me wel hoor!

Tot ziens allemaal!