Een lange reis

Goedemiddag allemaal!

Eindelijk kan ik het dan zeggen. Ik ben in Jeruzalem!!!!
De vlucht heen ging iets anders dan voorgesteld, maar ik ben er gekomen.
Het begon in Schiphol al voor het inchecken van de koffers. Een (normaal kleine) ondervraging wat je in Israël gaat doen. Die van Hanneke en mij duurde 30-45 minuten. Allebei apart en in het Engels, maar ik begreep ze en ze begrepen mij ook. Wel veel overleg tussen de personen die ons ondervroegen, de antwoorden werden waarschijnlijk vergeleken.
Uiteindelijk kwamen ze naar ons toe en hadden ze onze koffers ingecheckt en de boardingpassen. Helaas hadden ze ook mijn handbagage ingecheckt, maar ik mocht nog wel een klein tasje met spullen vullen. Geen elektronica mochten wij in de handbagage, behalve onze telefoon. Andere mensen mochten wel laptops mee, dus waarom wij het niet mochten is nog steeds een raadsel.
Vervolgens moesten we naar gate G10 (ons vliegtuig was bij G02) voor een extra securitycheck. Omdat het vliegtuig vertraagd was mochten we nog 40 minuten weggaan om wat te drinken. Uiteraard even gedaan, want we waren al aardig dorstig.
Na 40 minuten naar de controle gegaan. En daar moesten we wachten, en wachten, en wachten. Een uur lang! Uiteindelijk kwamen ze de handbagage halen die we nog over hadden voor een grondige check. Zelfs onze telefoons moesten uit elkaar, en het gekochte flesje drinken voor in het vliegtuig mochten we snel opdrinken of weggooien. Even later werden wij 1 voor 1 gehaald voor een bodycheck. Nou, veel kleren hou je dan niet meer aan je lijf, maar gelukkig nog wel iets. Ik moet zeggen dat het heel grondig was, en dat het vrijwel onmogelijk is om iets mee te smokkelen als je zo’n check krijgt.
Gelukkig was alles goed en werden we rechtstreeks naar onze gate gebracht waar iedereen al klaarstond om aan boord te gaan. We mochten als beloning voor het ongemak als 1e, dus dat was een kleine meevaller. Wel met een uur vertraging, maar goed, dat kwam niet door ons gelukkig.
Aan boord was alles heel goed geregeld. Genoeg eten en drinken wat bij de vlucht was inbegrepen. Vlak voordat we gingen landen kwam er een stewardess naar mij toe met de mededeling dat mijn bagage op Schiphol was gevonden. Of ik een formulier wilde invullen en daarmee naar een balie wilde gaan om alles te regelen. Dat was flink balen, maar goed, ik een formulier ingevuld.
Bij aankomst wilde ik even een bericht sturen dat ik geland was, maar mijn simkaart werd niet geaccepteerd door mijn telefoon. Met wifi kon ik gelukkig wel gebruikmaken van WhatsApp.
Op naar de douane voor weer een stapel vragen en natuurlijk mijn visum. Was niet aangevraagd werd er gezegd, maar gelukkig had ik een bewijs van betaling. Ik mocht (zonder paspoort) naar een kantoortje om daar met nog een stuk of 20 mensen te wachten op mijn paspoort en visum. Gelukkig kwamen ze voor mij al na 5 minuten…… met een visum voor 3 maanden. Niet de bedoeling, want er is aangevraagd voor 6 maanden. Na heel wat heen en weer gepraat wilden ze me wegsturen en zou het ziekenhuis het maar moeten regelen voor die andere 3 maanden. Ik heb het betalingsbewijs maar weer gepakt en aan een ander laten zien, en eindelijk kwam er wat beweging. Ik heb nu een visum voor 9 maanden, dus ruim voldoende.
Na de douane geld pinnen en dan maar wat regelen voor mijn koffer. Weer een enorm groot Engels formulier invullen. Omdat mijn Engels niet zo goed is dachten ze dat ik misschien wel Frans kon. Ik heb toch de Engelse versie maar gekozen. Ik hoorde dat mijn koffer om 3 uur ’s nachts zou aankomen in Tel Aviv, en dat deze vandaag bezorgd zou worden bij mijn verblijfadres. Ik word gebeld als ze er zijn. Hannekes telefoonnummer maar doorgegeven omdat die van mij weigerde. Tijdens het schrijven van deze blog ben ik dus aan het wachten op mijn koffer. Gelukkig is er maar 1 koffer achtergebleven, die met alle kleren en schoenen. De andere met elektronica en medicijnen was wel meegevlogen.
Buiten hebben we een klein taxibusje genomen. Die rijdt op en neer van het vliegveld naar Jeruzalem en brengt je dan op je bestemming. Helaas vertrekt de bus pas als hij vol zit (10 personen) dus we moesten nog 45 minuten wachten tot we vertrokken.
Maar eindelijk, om 10 uur ’s avonds kwamen we aan in het ziekenhuis. Het was een heel warm welkom door Muriel en Monica, onze contactpersonen. Aangezien we nog geen avondeten hadden gehad en al urenlang geen drinken hadden gehad kregen we nog onze maaltijd. Na het eten gaf Muriel ons binnen een minirondleiding, kregen we onze sleutelbos en bracht ze ons naar ons appartement. Ik heb een tijdelijk appartement voor de 1e weken en deel de slaapkamer met 2 Franse meiden die 4 dagen eerder waren aangekomen. Na deze weken verhuis ik naar een ander appartement. Daar heb je een gedeelde woonkamer, douche, wc en keuken met 3 andere vrijwilligers, maar heb je een eigen slaapkamer. Ach, ik was allang blij dat ik een bed had vannacht.

Vanmorgen om 9 uur met Hanneke ontbeten. Daarna zijn we een klein stukje de stad in geweest. Kleine supermarkt gevonden vlakbij het ziekenhuis, en ook een stuk door de oude stad We moesten in de buurt blijven vanwege de koffer die kon komen, en we hadden om 11 uur een afspraak met Muriel. Uiteindelijk moesten we flink haasten, en kwamen we buiten adem om precies 11 uur aan. Het was niet ver, maar we waren een beetje ver naar beneden afgezakt dus moesten klimmen. We hebben een rondleiding gehad door het ziekenhuis, veel collega’s ontmoet (en alle namen alweer vergeten), kleding gepast en meteen maar geluncht. Morgen heb ik een avonddienst op de afdeling geriatrie en hoor ik de verder planning. Ben heel benieuwd hoe het gaat zijn.
Voor nu heb ik het gewoon heel heet omdat ik wat warmere kleding aanhad bij vertrek en ik nu niet kan wisselen van kleding. Ik hoop dat mijn koffer echt heel snel komt zodat ik kan douchen, want anders zal ik morgen toch echt wat moeten gaan kopen in de stad.

Nou, heel verhaal, maar tot nu toe geniet ik heerlijk. Hopelijk word ik niet ziek want er gaat een pittig virus rond onder de vrijwilligers, er zijn veel zieken en 1 ligt hier zelfs in het ziekenhuis in plaats van in haar eigen kamer. Ik dacht het Norovirus, maar weet het niet zeker.

Oja, mijn telefoon doet het weer nadat ik hem opnieuw heb opgestart!

Heel veel liefs vanuit Jeruzalem!