Een lesje cultuurverschillen

Shalom!

Woensdag 6 juni
Vanavond heb ik weer heerlijk gewerkt met Charles en Theresa. Het was heerlijk rustig op de afdeling wat echt wel fijn was. Aan het einde liep ik weer eens mank, een mug had mijn enkel weer eens gevonden, dus ach, dan gaat het lopen weer eens wat lastiger.
Helaas kregen we ook het bericht dat sister Christina overleden was. Ik heb haar nooit verzorgd, maar wel een paar keer gezien omdat één van de sisters op mijn afdeling er nog wel eens op visite ging en elke dag aan ons vroeg hoe het met haar ging. Wat was ze verdrietig, toen ze hoorde van het overlijden. Nooit heb ik haar zien huilen, maar nu bleef ze maar huilen, hartverscheurend om te zien hoe intens verdrietig ze was.

Donderdag 7 juni
Vanmorgen had ik dienst maar moest ik eerst Henrike even wakker maken. Haar telefoon is kapot en ze heeft nog geen wekker. Aangezien ze niet wakker wordt uit zichzelf moet ze dus wakker gemaakt worden als ze ochtenddienst heeft. Ach, het is weer eens wat anders.
Ik werkte met Eliam en Issa, 2 snelle werkers, dus dat was flink mazzel voor mij, want het lopen ging nu niet echt heel erg perfect. Heb dus het eten geven maar op me genomen, dan kan je een flinke tijd zitten en er is toch altijd 1 iemand die dat klusje moet doen. Om 3 uur was er in de kapel de begrafenisdienst van sister Christina en dat betekende dat we het einde van onze dienst nog 3 mensen uit bed moesten halen en naar de kapel moesten brengen. Wat moest onze sister toch weer huilen. Ik kon het niet laten om haar even een knuffel te geven daar midden in de kapel en kon merken dat dat haar goed deed. De kapel zat vol met nonnen en een paar oude nonnen die nu patiënt bij ons zijn. Voorin de kist met sister Christina. Indrukwekkend om te zien hoeveel mensen er gekomen waren voor deze dienst. Tot mijn grote vreugde zag ik sister Nancy die ik de 1e weken verzorgd heb en wat begeleid heb bij haar revalidatieproces. Wat zag ze er goed uit en wat ging het goed met haar. We hebben heel even samen gesproken, maar ik moest terug naar de afdeling en de dienst kon elk moment beginnen, maar het was fijn om te zien hoe goed het met haar ging.
’s Middags heb ik besloten om mijn voet maar even wat rust te gunnen, en ’s avonds ging het al een stuk beter gelukkig.

Vrijdag 8 juni
’s Morgens heb ik heerlijk uitgeslapen om daarna nog wat rust te nemen in de hoop ’s avonds tijdens het werk weer normaal te kunnen lopen. In de avonddienst werkte ik met Charles en Gerrias. Het was weer een reuze gezellige dienst, zoals altijd als ik met Gerrias werk. Heel relax dienstje weer gelukkig. En ja, mijn voet deed geen pijn meer, dus ik kon weer normaal meewerken. Ik mocht onze langzaamste en moeilijkste eter weer eten geven aangezien ik één van de weinige met genoeg geduld ben. Ik merk echt dat ze steeds meer aan mij begint te wennen en het eten gaat steeds beter. Meestal eet ze nu alles op waardoor ze de sondevoeding niet nodig heeft. Ik kom er ook steeds meer achter wat ze echt lekker vind, dus daar kan ik nu goed op inspelen en je ziet haar nu soms genieten van het eten. Vooral cake en bananen gaan goed naar binnen, en bij de pap moet je er heel erg veel suiker in stoppen. Hoe zoeter het is, hoe beter ze eet. Maar goed dat ze geen diabetes heeft, want anders hadden we dat niet kunnen doen.
1 van onze patiënten was het begin van de dienst niet aanwezig, en stiekem waren we daar erg blij mee. Hij belt om elk wissewasje, heeft overal commentaar op en denkt vaak dat hij de enige patiënt heeft die geholpen wordt wanneer hij het wil. Het was gewoon een enorme rust, we merkten nu pas goed hoe erg hij normaal aanwezig is. De mannen legden hem in bed toen hij terugkwam, dus ik heb hem zelfs niet gezien. Natuurlijk zullen we hem goed verzorgen, maar zo af en toe een dienst zonder hem is best eventjes fijn.

Zaterdag 9 juni
Vanmorgen dienst met Gry en Gerrias. Heerlijk team zo, dus het werk ging best vlot. Uit mijn werk ben ik naar Esther gegaan om samen te eten bij haar thuis. Daarna samen een fotoboek in elkaar gezet op de computer en toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. Na een snelle douche maar gaan slapen, want de wekker gaan weer om 6 uur.

Zondag 10 juni
Vanmorgen een ochtenddienst waarin we flink moesten aanpoten. We hadden wel het normale aantal mensen, maar voor Charles was het zijn eerste ochtenddienst wat betekend dat hij niet alleen kan werken en dat je ook nog langzamer werkt omdat je alles moet uitleggen en aanleren. Daar gaat gewoon veel tijd inzitten. Normaal werken we op die gang met 3 personen alleen, maar nu werkte dus alleen Henrike alleen. Ik kreeg de taak om Charles op sleeptouw te nemen waardoor wij het tempo van een slak kregen. Gelukkig leerde hij erg snel en gingen we aan het eind wat sneller. Toen de dames op de korte gang klaar waren kwamen ze ons helpen. Ook hebben we de bedlegerige patiënten vandaag niet in de stoel gezet omdat we daar echt geen tijd voor hadden. We waren net op tijd klaar, hopelijk krijgen we de volgende keer als iemand voor het eerst is een persoon extra ingedeeld zoals normaal. Dan kan je je werk tenminste normaal uitvoeren.
Het was wel een uitdaging voor mij, omdat ik voor het eerst iemand in de ochtenddienst moest begeleiden die nieuw was, maar het ging best goed aangezien hij bij de 3e patiënt al wist wat hij moest doen en zelf al begonnen was terwijl ik nog ergens anders even moest helpen.
Om 4 uur kwam Esther mij ophalen, want Kees en Albert, de zoontjes van Albert en Martha vierden hun verjaardag, dus waren we uitgenodigd om langs te komen. Halverwege heeft Esther ook Lineke nog even opgehaald. Heerlijk om een echte Nederlandse verjaardag te hebben met alleen maar Nederlandse mensen. Even geen Engels spreken, niet na hoeven denken over mijn woorden, al is dat soms moeilijk aangezien ik soms per ongeluk overschakel naar Engels of de talen begin te mixen. Duidelijk te merken dat ik nu echt de enige Nederlandse ben in het ziekenhuis en dus echt alleen Engels spreek.
We mochten ’s avonds ook blijven eten. Jobke had met een vriendin pannenkoekjes gebakken, er waren broodjes, pastasalade en nog veel meer lekkers.
Na het eten hebben we Lineke weer thuisgebracht en hebben Esther en ik nog een preek geluisterd bij Esther thuis. En zowaar, we zijn redelijk op tijd gaan slapen!

Maandag 11 juni
Vanmorgen werd ik weer wakker bij Esther thuis. ’s Morgens heb ik een halve les van mijn studie gedaan. Het ging over omgaan met cultuurverschillen in de gezondheidszorg, dus het was heel herkenbaar aangezien er nogal wat andere culturen in het ziekenhuis te vinden zijn. Van 2-3 pm was er nog een bijeenkomst in het ziekenhuis met dr. Daniël, de psycholoog/psychiater. Ik ben er even speciaal voor terug gegaan omdat ik dat wel belangrijk vond. We waren weer met een grote groep aanwezig en gingen het hebben over ons doel voor de patiënten. Dat we het ze lichamelijk zo goed mogelijk willen maken, maar dat we ook moeten blijven praten tegen de patiënten die niet terug kunnen praten. Waarschijnlijk kunnen ze ons wel horen en is het dus belangrijk om dingen te vertellen als je ze aan het verzorgen bent. Daarna kwamen we op het onderwerp met de neussonde, dat wij met het gewone eten niet mogen forceren, maar dat dat eigenlijk wel wordt gedaan met de neussonde of PEG-sonde. Mensen worden tot het uiterste in leven gehouden. Nu blijkt dat bij Joden en Moslims eten zo ongeveer gelijk staat aan leven, en je moet er alles aan doen om iemand niet te laten overlijden. Dat is dus precies zo’n cultuurverschil waar ik net over aan het leren was geweest. De verpleegkundige praat wel met de familie en wijst erop dat als de patiënt echt niet meer wil eten en dat het lichaam aan het opgeven is, maar uiteindelijk beslist de familie en meestal wordt er dan besloten tot het geven van sondevoeding. Euthanasie is hier erg streng verboden, dus ook dat is een reden om sondevoeding te gaan geven, want ja, als iemand niet meer eet zou het ook een vorm van euthanasie kunnen wezen als wij dat zomaar laten gebeuren. Het is dus een erg moeilijk onderwerp waar alle vrijwilligers mee worstelen, hoe ver moet je gaan om iemand bij te voeden, maar gelukkig hoeven wij het niet zelf te beslissen. Daar ben ik dan weer heel erg blij om. We zien sommige patiënten lijden, maar dat motiveert ons weer om alles te doen wat in ons vermogen ligt om het lijden nog wat te verzachten door extra goed op de positie in bed te letten, goed bij de verzorging de huid te controleren en direct de verpleegkundige te waarschuwen als er een beginnend wondje is of iets anders wat niet goed is. Dat is wat wij kunnen bieden aan deze mensen, en dat is wat wij blijven doen.
Na de bijeenkomst heb ik snel een douche genomen, heb ik wat boodschappen gedaan en ben ik weer naar Esther gegaan. Heerlijk avondje samen gehad en weer op tijd naar bed.
Oja, er was ook weer post binnen vandaag. Een prachtige kaart van ome André, tante Margreet en de kinderen. Hij hangt al mooi te pronken aan de muur nu! Bedankt!

Dinsdag 12 juni
Vanmorgen heerlijk wat bij Esther in huis gerommeld en daarna deze blog in elkaar gezet. Nu is het tijd om weer naar het ziekenhuis toe te gaan om te eten en een avonddienst te gaan draaien.

Iedereen weer bedankt voor de berichtjes! Volgens mij lezen steeds meer mensen mee, erg leuk! Ik geniet van de berichtjes die steeds weer binnenstromen, zo blijf ik toch een beetje in contact met iedereen.

Lieve groet vanuit het warme Israël