Ik blijf langer!!

Shalom!

Eerst even wat goed nieuws (voor mij in ieder geval). Ik blijf langer!!! Ik mag tot en met december blijven. Ik moet wel intern dan een kamertje verhuizen en voor 3 weken is het nog niet zeker of ik in het appartement kan verblijven of dat ik buiten het ziekenhuis moet wonen, maar blijven kan ik! Ik probeer nu mijn vlucht te verzetten naar een week voor kerst, zodat ik de laatste week van het jaar nog thuis ben. Muriël (contactpersoon vrijwilligers) en sister Monika (directrice) waren in ieder geval heel blij dat ik langer wilde blijven, dus ik ben helemaal happy nu. Het geeft uiteraard weer wat geregel, maar ach, ik heb nog maanden de tijd en de lastigste dingen zoals visa heb ik al.

Donderdag 24 mei
Ik eindigde de vorige blog in de haast om naar de les van de psychiater te gaan.
Nu was het niet echt een les, maar meer een bijeenkomst waar iedereen open kon praten over zijn of haar ervaringen en je elkaar ook tips kon geven. Het ging deze les vooral over rouwverwerking, hoe gaan wij om met het verdriet als patiënten overlijden en hoe verschilt dat van het verdriet als een familielid of vriend overlijdt. Heel erg fijn was het om zo met elkaar te kunnen praten. Ik denk dat we met zo’n 15 mensen waren, sommige konden niet zo goed uit de voeten met Engels waardoor ze het in het Frans deden waarna Louis het vertaalde voor de rest van de groep. Aan het eind kwamen er vragen over hoe om te gaan met de patiënten met dementie en schizofrenie. Daar was helaas geen tijd meer voor, maar de psychiater merkte dat er behoefte was aan meer bijeenkomsten en meer kennis. Hij vroeg hoe vaak we wilden samenkomen. Afgesproken is om elke maand een uur bij elkaar te komen om vrijuit te kunnen praten in een veilige omgeving. 11 juni is de volgende keer, nog net voor de vakantie van de psychiater. Waarschijnlijk gaan we dan meer in op dementie.
Na de bijeenkomst moest ik meteen werken. We waren wat laat omdat het wat uitgelopen was, maar gelukkig was Jacky al begonnen terwijl Peter en ik ons haastten om om te kleden en mee te helpen. Een heerlijke soepele dienst was het.

Vrijdag 25 mei
Ik heb weer een hele lange nacht geslapen, zo moe was ik alweer. Laatste tijd vast te veel gedaan, dus nu maar rustig aan een weekje. Een avonddienst met Gerrias en Louis en als verpleegkundige Fabiënne. En dat heb ik geweten hoor! Fabiënne had heerlijk ijs meegenomen en cake, dus na de eerste ronde begon het snoepen al. Een tijdje later kwam Gerrias met zijn beroemde thee langs. Tijdens het avondeten van de patiënten waren er hele lekkere broodjes met kaas erin. Favoriet onder het personeel, en aangezien er 2 patiënten niet waren hebben wij ons er maar over ontfermd. We waren even vergeten dat wij beneden ook nog moesten eten, en die vis en rijst was zo lekker dat we echt bijna rollend weer boven kwamen. Een uurtje later had Gerrias weer hapjes tevoorschijn getoverd, een soort pannenkoekjes met vulling, en Fabiënne had nog een grote zak met chocola, zelfs nog kerstmannetjes! Ik ben nog nooit zo tonnetje rond naar bed gegaan na een avonddienst. Ik was weer erg moe dus mocht ik eerder naar huis van de mannen, het heeft zo zijn voordelen om de enige vrouwelijke zorggever te zijn tijdens een dienst.
En Louis wil morgen zo graag werken dat hij mijn ochtenddienst gaat draaien. Een heerlijke lange nacht dus voor mij in plaats van een korte. Ik moet nu wel dinsdag voor hem werken, maar dat komt voor mij veel beter uit, dus ik hem maar heel snel ja gezegd op het voorstel.

Zaterdag 26 mei
Rommelig nachtje gehad hoor. Het was bloedheet in de slaapkamer en om kwart over 12 kreeg ik ook nog van Hanneke bericht dat ze ’s morgens vroeg naar Nederland vertrekt. Het gaat slecht met haar vader, dus het leek haar beter om terug te gaan.
Vanmorgen dus wat eerder eruit. Hannekes vriendin Liza zou ook vertrekken en daar was een sherut voor geregeld. Door de drukte kon Hanneke nu niet met haar mee naar buiten, dus ben ik maar met haar meegegaan naar de plaats waar ze opgehaald zou worden. Daarna als een haas terug om Hanneke te vinden. Nog net op tijd om afscheid te nemen, zij werd gebracht door sister Monika en Muriel. Gry en ik moesten echt wel even een traantje wegpinken toen ze weg was. We zullen haar gezelligheid missen, maar het is niet anders.
Om 10 uur ben ik met Christian en Gry naar de Joodse gemeente geweest waar ik een aantal weken terug ook was geweest. De vertaling liep soms nog wat stroef, maar ik kon duidelijk merken dan mijn Engels vooruit was gegaan want ik kon al een stuk meer volgen.
Na de dienst was er weer een uitgebreide maaltijd omdat er een stelletje verloofd was. Toen we naar het eten naar huis wilden merkte ik dat mijn ene voet wel erg dik was en pijn deed. Een mug had de verkeerde plek gevonden en aangezien ik nog steeds allergisch ben voor die beesten wist ik dat ik de komende dagen kreupel zou zijn. Gelukkig vrij vandaag dus mijn been kon rusten.

Zondag 27 mei
Een ochtenddienst vandaag. Bij het uit bed komen merkte ik al dat mijn voet niet echt mee wilde doen, maar ik ben toch maar naar mijn werk gegaan. Ik heb het maar wel even aangegeven bij mijn werkpartner, dus Sybille hield goed rekening met mij. De minst zware patiënten voor mij, werk met het minste lopen, ik mocht alle patiënten eten geven zodat ik dan een tijd kon zitten enz. Na elke 2 patiënten wassen moest ik echt even zitten omdat ik dan niet meer kon lopen, maar ik heb het gered!!! Alle 8 de uren gewerkt en nog best veel gedaan uiteindelijk. De rest van de dag met been omhoog en rust geven. Ik voelde me net een eend met lopen, al dat gewaggel.

Maandag 28 mei
Vandaag een vrije dag. Mijn voet voelde iets beter, maar nog wel erg pijnlijk, dus een hele lange rustdag gehouden. Gry heeft vandaag een auto gehuurd zodat we volgende week zelf vervoer hebben naar Nazareth. Helaas hebben we nog geen plaats gevonden om te overnachten, maar we blijven proberen met alle nummers die we krijgen. En anders nemen we de tent mee of slapen we in de auto, het komt vast wel goed.

Dinsdag 29 mei
Vanmorgen moest ik weer werken en ik had al gezien dat ik met alleen Christian ingedeeld stond op kamers waar je normaal met 3 mensen werkt. Dat zou flink aanpoten worden! Tot mijn grote verbazing was de pijn uit mijn voet en was hij alleen nog maar dik. De hele ochtend hebben we enorm hard gewerkt, en 5 minuten voor de eerste lunchpauze waren dan eindelijk alle mensen gewassen. Bedden verschonen moesten we nog doen, maar die patiënten waren klaar gelukkig.
Na de lunch moest iedereen weer naar bed. 1 van de patiënten vroeg aan Christian zijn naam. “I’m Christian” antwoorde hij. Met een heel ondeugend gezicht kwam het antwoord van het vrouwtje “I’m Muslim”. We keken elkaar even heel verbaast aan, maar hebben daarna gegierd van het lachen. Wie verwacht dat antwoord nou?!
’s Avonds ben ik met Jacky in de stad wezen eten en zaten we weer enorm veel te kletsen. Daarna hebben we nog anderhalf uur in haar appartement gezeten en wat gedronken samen met Henrieke en Theresa. Het was een heel Duits gezelschap, maar ze vinden het hilarisch dat ik ze een beetje kan verstaan, dus proberen ze soms alles in het Duits te doen, en vertalen ze alleen wat ik niet kan volgen. Nu ik de enige Nederlandse vrijwilliger ben hebben ze besloten dat ik mijn Duits moet verbeteren zodat ik over een paar maanden in het Duits kan communiceren met ze.
Vandaag ook nog contact gehad met Hanneke, je trekt toch 2 maanden veel met elkaar op, en dan heeft het toch wel impact als dat zo plotseling veranderd. Iedere dag krijg ik vragen van de andere mensen hier hoe het met haar is. Iedereen gaat er van uit dat wij contact hebben omdat ik de enige andere Nederlander was hier.

Woensdag 30 mei
Vanmorgen naar de oude stad geweest en een prachtig armbandje gekocht voor mijzelf. Vorige keer (2016) had ik al een hangertje voor mijn ketting gekocht met dezelfde materialen, dus het is heel leuk om er nu wat bij te hebben. Daarna lekker lopen dwalen door de oude stad tot ik eruit kwam op een plek die ik nog nooit gezien had. Prachtig uitzicht over de stad, tussen de synagogen en een Joodse school. Uiteindelijk bleek ik nog net binnen de stadsmuur te zijn en had ik weleens aan de andere kant van de muur gelopen, een stuk lager. Ik ben toch maar door de stad weer teruggegaan, want de zon stond wel heel erg fel te schijnen. Uiteindelijk mijn favoriete cake gevonden die het ziekenhuis altijd heeft in een winkeltje wat Esther mij had aangewezen. Hier was het gelukkig een schappelijke prijs, dus ik ben weer blij.
Vanmiddag begin ik weer met een avonddienst, maar voor nu nog even relaxen!

Lieve groetjes vanuit een zonnig en warm Jeruzalem