Werken met Pasen

Shalom,

Ook de afgelopen tijd heb ik weer genoeg beleeft.
Donderdag 29-3
Vanmiddag kwam Hanneke op het goede idee om in het ziekenhuis brood te gaan regelen. Morgenavond start Pesach namelijk en is gist verboden. In het ziekenhuis was de schoonmaak al begonnen, maar gelukkig konden ze nog wat voor ons regelen. We moesten het direct naar ons appartement brengen en de komende week is het streng verboden om brood of iets anders met gist mee te nemen het ziekenhuis in. Ze hebben namelijk het certificaat koosjer, maar kunnen dit verliezen als wij de regels overtreden.

Vanavond heb ik mijn 2e dienst gedraaid. Alweer een avonddienst. Het ging een stuk beter dan de 1e dienst. Je weet een beetje wat er moet gebeuren en in welke volgorde, sommige patiënten ken je een beetje en dat alles bij elkaar maakte het wat makkelijker. Hanneke had vandaag weer dezelfde dienst als mij, dus dat was weer gezellig. Vandaag werkte ik samen met de Franse Alienor en Hanneke met de Duitse Peter. En natuurlijk was er een verpleegkundige aanwezig: Monica. Een heel gezellig team, waarmee we weer veel gelachen hebben.
1 van onze patiënten vind het leuk om te mauwen als een kat als wij haar helpen en kietelt ons soms ondertussen zodat het soms wat moeilijker is om door te werken. Helemaal mooi is het natuurlijk als wij terug mauwen, dus het is soms een heerlijk kattengejank en gelach in die kamer.
In het ‘kantoortje’ stonden grote chocoladekogels in een soort champagnefles. Natuurlijk moest die fles open en stonden wij met 4 vrouwen 5 minuten te trekken aan de bovenkant van de fles, maar deze bleef dicht. Peter komt aan, schiet in de lach en draait hem open aan de onderkant. Bewijst maar weer dat mannen heel nuttig zijn! Ze waren erg lekker trouwens!

Vrijdag 30-3
Vandaag is het goede vrijdag. Het is een koude dag met veel regen. Net Nederland. Hanneke had gezien dat er om 9.00 een meditatie was in de graftuin en aangezien ik de hele dag vrij ben en Hanneke een avonddienst had zijn wij daarheen gegaan. Het was in het Engels en ik kon het zowaar grotendeels volgen. Natuurlijk was de vorm heel anders dan ik gewend ben bij ons in de kerk, maar ik ben blij dat ik geweest ben. Er werden dingen gezegd die zeker aanzetten tot denken. Ook was het heel bijzonder om op goede vrijdag in de graftuin naast Golgotha te zijn, en met allemaal mensen uit allemaal verschillende landen en culturen uit de Bijbel te lezen en te zingen. Na de meditatie hebben we door de tuin gelopen en bij Golgotha gekeken. Op de terugweg naar het ziekenhuis zijn we door de oude stad gelopen, van de Damascuspoort naar de Jaffapoort. Onderweg begon het te regenen dus zijn we gestopt om wat te drinken. Om droog te zitten moesten we aan tafel bij een Spaanse toerist die ook bij de meditatie bleek geweest te zijn. We hebben gezellig een tijdje gebabbeld en toen het droog was snel weer teruggegaan naar het ziekenhuis.
’s Middags was weer even anders voor mij dan gewend. Hanneke moest werken en ik was vrij. Buiten was het koud en goot het pijpenstelen dus weggaan was geen optie. Ik verveelde me vreselijk en voelde me even heel alleen. Uiteindelijk heb ik mijzelf maar streng toegesproken, want aan zielig doen heb ik uiteindelijk ook niets, en ik moet me niet aan andere vastklampen alsof ik niet meer zonder kan. Ik ben m’n kamer maar eens gaan opruimen, want dat was een puinhoop geworden en daarna ben ik op de computer maar wat gaan kijken. Lekker vroeg naar bed gegaan en een hele lange nacht gemaakt, wat wel nodig was. Toen ik wakker werd ging het alweer stukken beter.
Ik ben verder zo stijf als een plank, ik gebruik met al dat geklauter spieren waarvan ik het bestaan alweer vergeten was, maar we gaan stug door. Het gaat vast wel weer over.

Zaterdag 31 maart
Vanmorgen met Hanneke een beetje door de stad geslenterd. Wat een enorme rust zo op de sabbat. De trams reden niet dus we hadden de trambaan voor onszelf. Ideaal om in de rust rond te kunnen kijken. We kwamen 2 synagogen tegen die ook Engelse diensten hebben, dus misschien gaan we een keer in een synagoge kijken. ’s Middags moesten Hanneke en ik weer aan het werk, maar ook dat ging weer goed.

Zondag 1 april
Vandaag is het Pasen, maar daar merk ik met wakker worden weinig van. Hanneke heeft ochtenddienst en ik avonddienst, en morgen is dat ook zo, dus zullen we elkaar weinig zien. Vanmorgen is er weer een dienst in de graftuin, en Esther heeft gevraagd of ik met haar daarheen wilde gaan. Het was gelukkig al lekker buiten. Klein beetje fris uit de zon, maar stukken warmer dan vrijdag, en ook wel fijn, het was droog. Esther had nog meer mensen uitgenodigd, dus zo waren we daar met een groep Nederlanders. Het was een heel ander soort dienst dan vrijdag. Zo ingetogen als vrijdag, zo uitbundig was het nu. Hele harde muziek en enorm druk (dat het allemaal paste verbaast me). Ik had veel moeite om de meditatie te begrijpen en voelde me er beslist niet thuis. Omdat ik ’s middags moest werken ben ik na de meditatie direct naar huis gegaan, en kon ik nog live meeluisteren met onze eigen kerk in Nederland. Wat een verademing was dat! Na de preek geluncht en wat gelezen en toen was het alweer tijd om te werken. Ik werkte met 3 Duitse vrijwilliger, die helaas besloten dat ze onderling wel Duits konden praten en dus al het overleg in het Duits met z’n drieën deden waardoor ik af en toe dacht “Hallo, ik ben er ook nog!”. Paar patiënten die wat chagrijnig waren, wat zorgde voor een lange, lange avond. Gelukkig kregen we halverwege de dienst een andere verpleegkundige die wat leven in de brouwerij bracht, waardoor het toch nog wat gezellig werd.

Maandag 2 april
Vanmorgen doen Willem en Maaike belijdenis, dus ben ik naar Esther toegegaan om samen de dienst te kunnen luisteren. Fijn om dat niet alleen te hoeven doen, maar samen. We hadden het samen reuze naar ons zin en ik heb gezellig bij Esther geluncht, weer eens wat anders dan in het ziekenhuis. Op weg naar huis liep ik door de Arabische wijk waar ze gelukkig wel brood verkopen. Ons brood was op en in de Joodse wijk is nu echt niets te krijgen. Ik heb dus maar wat gekocht en in mijn tas mee naar huis gesmokkeld. Wij kunnen weer brood eten in plaats van matse. Vanavond had ik gelukkig wel een leuke dienst. 2 Duitse vrijwilligers, maar nu spraken ze wel Engels en werd ik er wel bij betrokken. Omdat we met 1 persoon minder waren was het even flink aanpoten deze dienst. 1 persoon die gisteren beslist niet over mij te spreken was (over niemand trouwens) had mij vandaag tot favoriet uitgekozen. Ze had mijn naam onthouden en heeft de hele dienst als ze iets nodig had “Marieke!!!!!” geroepen. Leuke taak, vooral aangezien ze Hebreeuws en een beetje Frans spreekt. Ze verzamelt spulletjes, en wij laten haar haar gang altijd maar gaan omdat ze daar gelukkig van wordt. Later halen we het wel weer weg bij haar. ’s Avond rijd ze door de gang met een enorme berg spullen op schoot. Alles moet ze in 2-, 3-, of 4voud hebben. Het gaat dan om vuilniszakken, handschoenen, kussenslopen, onderleggers, tissues, verband, broeken, nachtjaponnen en nog meer van dat soort dingen. Ook het personeel wordt ingezet om voor haar te verzamelen. Ze probeert in het Engels te omschrijven wat ze wil of wijst het aan, waarna in het Hebreeuws het aantal volgt. Ik kan nu al tot 4 tellen in het Hebreeuws. Gisteren was ik dus de klos om alles te verzamelen waar ze niet bij kon, maar ik kreeg wel cadeautjes als dank. Humus, matses en salade (gewoon het eten waar ze geen trek in had). Iedereen moest natuurlijk vreselijk lachen, en ik heb de cadeautjes maar in de algemene koelkast gezet.

Er is ook 1 kamer met 2 zusters, die het helemaal geweldig vinden als ik er ben. Ze vragen altijd of ik wil komen kletsen als ik tijd heb, dus soms wip ik die kamer maar even in om gezellig te babbelen. Nu lopen ze aan iedereen die ze zien te verkondigen dat ik een gouden medaille verdien. Vraag me niet waarom, maar blijkbaar zijn ze reuzeblij met mij (en ik vind het in die kamer wel gezellig eigenlijk). En ze zijn zo bezorgd om mij, elke keer vertellen ze me dat ik goed aan mijzelf moet denken en dat ik uit moet kijken voor mijn rug. Van die rug hebben ze wel gelijk, ik probeer nog steeds een manier te vinden om te zorgen dat hij niet elke keer zeer gaat doen, maar tot nu toe verdwijnt de pijn nog tijdens het slapen.
Onze mauwende zuster is jaloers op mijn armen. Ze zijn dikker dan de hare, wat volgens haar betekend dat ik sterker ben. Ze wil nu tussen het mauwen en kietelen door elke keer een krachtmeting doen, dus gaat dan ‘vechten’. Wel vriendschappelijk, en als ik win krijg ik een (zachte) klap als straf. Ach ja, je maakt wat mee op sommige dagen.

Iedereen weet dat dit ziekenhuis een hospice is, maar ik moet wel vertellen dat de begrippen hospice en palliatieve zorg hier qua betekenis verschillen van Nederland. In Nederland ga je naar een hospice als je nog een levensverwachting hebt van maximaal 3 maanden. Hier zijn mensen die er al 7 of 8 jaar zijn. In Nederland wordt als iemand stopt met eten nog wel eens gedacht, we moeten het niet forceren, het einde is gekomen. De Joden en Moslims denken hier heel anders over, als iemand stopt met eten of drinken moet er per direct voeding toegediend worden op andere manieren. Natuurlijk is het heel moeilijk om hierover te zeggen wat juist is. Ik ben blij dat ik zelf hierover die beslissingen niet hoef te maken. Ik mag de mensen verzorgen en het proberen hun zo gemakkelijk mogelijk te maken.

Wat mij hier ook opvalt is de toewijding van sommige families aan hun familieleden. Er zijn patiënten waar wij vrij weinig hoeven te helpen omdat er bijna continu iemand aanwezig is om voor de patiënt te zorgen. Een enkele keer komen ze naar ons toe om even wat hulp te vragen, maar ze doen vrijwel alles zelf. En dan heb ik het niet alleen over een echtgenote van iemand die komt, maar ook over vrij jonge mensen die langskomen. Ontzettend mooi om die toewijding te zien, terwijl hun familielid niet eens meer kan praten, niet of nauwelijks communiceert.

Buiten bij het ziekenhuis is het enorm druk vanwege Pesach. Het ziet zwart van de voetgangers, zelfs om 11 uur ’s avonds nog als ik uit mijn dienst kom. Hele hordes met Joden (veel met hoge hoeden, soms zelfs bontmutsen) en verder heel veel toeristen. Gistermiddag was het zo enorm druk dat de stoplichten uitgeschakeld waren en de politie het verkeer aan het regelen was. Blijkbaar was alles een beetje in de soep gelopen. Ik hou er wel van, het is buiten echt niet saai, je zou zo op een bankje gaan zitten om een paar uur mensen te kijken.

Het is nu alweer dinsdag. Vandaag een vrije dag. Straks met Hanneke op stap, en eind van de middag met Esther, dus vervelen gaat niet lukken denk ik!

Heel veel liefs vanuit Jeruzalem.